Kliniczna ocena skuteczności wybranych preparatów znoszących nadwrażliwość zębiny

W diagnostyce nadwrażliwości zębiny wykorzystuje się subiektywną ocenę odczuć pacjenta w odpowiedzi na bodźce mechaniczne, termiczne lub chemiczne. Podczas badania klinicznego należy zawsze zastosować co najmniej dwie różne metody diagnostyczne. Najpierw powinno się stosować badanie z wykorzystaniem słabszego bodźca (zwykle mechanicznego, np. dotyku tępym zgłębnikiem lub drewnianą wykałaczką). W dalszej kolejności można stosować bodźce o większym nasileniu – zwykle termiczne, takie jak zimne powietrze lub rzadziej zimna woda. Ocenia się reakcję zęba na krótkie, trwające 1-2 sekundy, podrażnienie powietrzem lub strumieniem wody z dmuchawko-strzykawki z odległości około 1 cm (11-12). Warto wspomnieć, że do tej pory nie wynaleziono metody diagnostyki nadwrażliwości zębiny spełniającej wszystkie wymagania idealnego sposobu badania, umożliwiającego bardziej obiektywne rozpoznanie choroby, a tylko właściwa diagnoza tego schorzenia wraz z określeniem czynników etiologicznych pozwala na optymalną edukację pacjenta oraz dobranie właściwej metody leczenia.

Leczenie nadwrażliwości zębiny opiera się na eliminacji zewnętrznego stymulowania bólu. W terapii stosuje się wiele metod i grup produktów różniących się mechanizmem działania. Wśród metod stosowanych w gabinetach dentystycznych stosuje się między innymi izolację kanalików zębinowych za pomocą preparatów opartych na bazie żywicy syntetycznej lub zamykanie światła kanalików za pomocą lasera Nd:YAG (1, 14-15). Mimo wysokiej skuteczności wymienionych metod wiążą się one z wyższym kosztem i są mniej dostępne dla szerokiej grupy młodych pacjentów. A niezwykle ważne jest, aby każdy pacjent mógł liczyć na rozwiązanie problemu nadwrażliwości dostosowane do jego potrzeb.

Lekarz dentysta może zastosować preparaty wysoko fluorkowe, np. Duraphat Single Dose, zawierający 5% fluorku sodu (22 600 ppm ...