Kompendium farmakoterapii w periodontitis – część I

Istnieje wiele aspektów wykorzystania diagnostyki mikrobiologicznej periopatogenów. Badania te pozwalają na ustalenie obecności i identyfikację szczepów, które mogą być powodem niepowodzenia w leczeniu, w przypadkach pacjentów niereagujących na standardową terapię mechaniczną (SRT). Ponadto, biorąc pod uwagę możliwość wykonania antybiogramu, lekarz powinien zastosować indywidualną antybiotykoterapię systemową u pacjentów, u których dotychczasowe leczenie nie powiodło się, bądź u których wystąpił nawrót choroby przyzębia. Diagnostyka mikrobiologiczna umożliwia także ocenę prawdopodobieństwa rozwoju choroby u pacjentów z grupy ryzyka z zapaleniem dziąseł (4).

Spośród metod analizy mikrobiologicznej coraz większą popularność i przychylność klinicystów zyskują testy molekularno-biologiczne oparte na reakcji łańcuchowej polimerazy (PCR), których przykładem jest test PET (Parodontitis/Periimplantitis Erreger Test) realizowany przez firmę MIP Pharma. W porównaniu do metod hodowli bakterii beztlenowych, które stawiają przed lekarzem wiele problemów natury technicznej (czasochłonność analizy, konieczność posiadania wykwalifikowanego personelu, wysokie nakłady finansowe, ograniczony czas przeżycia bakterii pobieranych do badań, duży stopień zależności wyników od dokładności pobrania i badania, a wobec tego częsta rozbieżność wyników), zastosowanie testu PET wydaje się obecnie najbardziej racjonalnym rozwiązaniem. Technika PCR polega na przeprowadzeniu w warunkach in vitro wielu cykli syntezy DNA z wykorzystaniem starterów, które kopiują określony odcinek DNA. Dzięki temu możliwa jest jakościowa identyfikacja periopatogenów. W teście PET stosuje się również metodę Real-Time PCR, która pozwala na oszacowanie ilości danego patogenu w stosunku do całkowitej liczby drobnoustrojów. Pobieranie materiału powinno się wykonywać z najgłębszych kieszonek przyzębnych z aktywnym procesem ch...