Kompozyty stosowane w pracowni techniki dentystycznej

Właściwości fizyczne kompozytów pierwszej generacji nie przedstawiały się w imponujący sposób: stopień utwardzenia (liczba przereagowanych grup metakrylowych: około 50%, odporność na złamanie: 60-70 Mpa, moduł elastyczności: 2000-5000 Mpa), czyli były to tak naprawdę materiały zbliżone pod względem właściwości do dzisiejszych kompozytów płynnych stosowanych klinicznie. Okazuje się, że stopień utwardzenia tego typu materiałów można było zwiększyć poprzez zastosowanie wyższej temperatury niż przedłużenie samego procesu utwardzania. Tak jak już wspomniałem, na samym początku materiały te, nie będąc dobrze usieciowane, odznaczały się dosyć wysoką ścieralnością na poziomie około 60 μm w ciągu 3 lat. Dodatkowy problem stanowiło połączenie pomiędzy żywicami a wypełniaczem, przyczyniając się do szybkiej erozji materiału, dodatkowo towarzyszyły temu słaba szczelność brzeżna, pęknięcia w strukturze samego materiału i słaba stabilność koloru.

Druga generacja materiałów kompozytowych

Ponieważ pierwsza generacja nie spełniła oczekiwań odbiorców, producenci pod koniec lat 90. XX w. wprowadzili pewnego typu ulepszenia w materiałach złożonych przeznaczonych do pracowni techniki dentystycznej, skupiając się na zmniejszeniu cząsteczek wypełniacza z 10 μm do 0,04-1,0 μm, co poskutkowało zmianą nazwy na kompozyty mikrohybrydowe, wprowadzeniem włókien szklanych lub polietylenowych jako wzmocnień w przypadku mostów oraz dalsze dopracowywanie samej techniki utwardzania. Zastąpienie wypełniacza organicznego poprzez drobne cząsteczki szkła zaowocowało możliwością zwiększenia ilości samego wypełniacza w stosunku do żywicy z około 50% do 75-80%, a co za tym idzie – mniejszą ścieralnością, polepszeniem właściwości mechanicznych, zmniejszeniem ścieralności oraz polepszeniem właściwości optycznych, gdyż cząstki wypełniacza o średnicach 0,5 um są...