Kontrolowana ekstruzja ortodontyczna jako element leczenia interdyscyplinarnego – przegląd piśmiennictwa

Wskazania do ekstruzji ortodontycznej:

• leczenie zmian poddziąsłowych i umiejscowionych poniżej brzegu kości pomiędzy połączeniem szkliwno-cementowym a 1/3 koronowej części korzenia (próchnica, złamania skośne i poziome, perforacje jatrogenne, wewnętrzna i zewnętrzna resorpcja korzenia),
• leczenie za pomocą uzupełnień protetycznych naruszających szerokość biologiczną,
• redukcja kątowych defektów kostnych oraz izolowanych kieszonek przyzębnych,
• przedimplantacyjna ekstrakcja ortodontyczna (niechirurgiczny sposób sterowanej regeneracji kości wyrostka, głównie w wymiarze pionowym),
• terapia zębów po urazie [16],
• sprowadzanie zębów zatrzymanych do łuku zębowgo [16-22],
• jako metoda ekstrakcji zębów u pacjentów ogólnie obciążonych – u których istnieje ryzyko pobisfosfonianowej martwicy kości [13, 15, 16].

Przeciwwskazania do ekstruzji ortodontycznej:

−  ankyloza, hipercementoza,

−  pionowe złamanie korzenia,

−  bliskość korzeni sąsiednich zębów,

−  zbyt krótki korzeń do odbudowy protetycznej po ekstruzji (stosunek długości korzenia do długości przyszłejkorony protetycznej mniejszy niż 1:1),

−  niewystarczająca przestrzeń dla odbudowy protetycznej,

−  obnażenie furkacji [16].

Do wykonania ekstruzji ortodontycznej można zastosować aparaty stałe cienkołukowe (samodzielnie albo z aparatami grubołukowymi) lub aparaty ortodontyczne zdejmowane [17-22]. Najczęściej w tych przypadkach wykorzystuje się stałe apa...