Nowa strategia korekcji wad dotylnych bez współpracy pacjenta przy użyciu niklowo-tytanowych sprężyn śrubowych

Podczas leczenia sprężynami klasy II CS-2000 zauważyliśmy, że w obu przypadkach (1 i 2) przesunięcia górnych siekaczy i dolnych trzonowców były minimalne. Raz jeszcze zauważmy, że to spostrzeżenie może korelować z krótkim okresem leczenia.

Wystąpiło wychylenie dolnych siekaczy (5° w przypadku 1 i 8° w przypadku 2), lecz przesunięcie to było podobne zarówno co do wielkości, jak i kierunku do obserwowanego przy stosowaniu wyciągów elastycznych klasy II oraz aparatów funkcjonalnych [9-12]. Nie zaobserwowano zmian w wymiarze pionowym (tab. 1 i 2). Kąt między punktami sella i nasion oraz płaszczyzną żuchwy pozostał stabilny w obu przypadkach. Podobne wyniki stwierdzono przy użyciu aparatu Herbsta [13] i aparatów wykorzystujących sprężyny Eureka Springs [8], ale nie przy innych aparatach funkcjonalnych lub wyciągach elastycznych klasy II.

Płaszczyzna podniebienia pozostawała stała przez cały czas leczenia sprężynami śrubowymi CS-2000. Podobną stabilność odnotowano wcześniej w leczeniu aparatem Herbsta oraz Jasper Jumper. Natomiast aparaty funkcjonalne, wyciągi elastyczne klasy II, a także wyciągi zakładane na głowę i szyję przesuwają angulację szczęki w dół i do tyłu, zwiększając tym samym przednią wysokość twarzy [15, 16].

Z uwagi na zmiany międzyzębowe czynna terapia sprężynami klasy II CS-2000 zmniejszyła zarówno nagryz poziomy, jak i pionowy oraz poprawiła relację między trzonowcami w obu przypadkach. W szczególności w przypadku 1 korekcja relacji zębów trzonowych wiązała się z nieznaczną mezjalizacją dolnych trzonowców, podczas gdy w przypadku 2 zmniejszenie nagryzu pionowego można było przypisać znacznej intruzji dolnych siekaczy. W opublikowanym niedawno przeglądzie systematycznym wykazano średnie zmniejszenie nagryzu poziomego o 5,8 mm i pionowego o 3 mm przy użyciu wyciągów ...