Leczenie endodontyczne zębów ze znaczną krzywizną kanałów – opis przypadku

W literaturze można znaleźć wiele klasyfikacji określających stopień zakrzywienia kanałów korzeniowych. Jedną z nich jest czterostopniowa klasyfikacja wg Schneidera:

• kanały korzeniowe proste – zakrzywienie do 5°,
• kanały korzeniowe średnio zakrzywione – zakrzywienie od 10° do 20°,
• kanały korzeniowe zakrzywione – zakrzywienie od 25° do 70°,
• kanały nietypowe, tzn. takie, których nie można zaliczyć do jednej z trzech wyżej wymienionych grup o kształtach C lub S (4).

Klasyfikacja ta jest pierwszą dotyczącą pomiaru zakrzywienia kanału i została opisana w 1971 r. Kąt (α) mierzony jest w miejscu przecięcia dwóch prostych linii: pierwszej równoległej do osi długiej kanału w koronowej 1/3 kanału oraz drugiej poprowadzonej od otworu wierzchołkowego do pierwszej linii tak, aby ją przeciąć (fot. 4).

Sprawdź inne artykuły z kategorii ENDODONCJA.

Innymi metodami określania kąta zakrzywienia kanału są: metoda Weine’a opisana w 1982 r. oraz long-axis (ang. long-axis technique, LAT) opisana przez Hankins i wsp. w 1996 r. (13, 14). Metoda Weine’a polega na narysowaniu dwóch linii prostych – jednej od wejścia do kanału przez koronową część krzywizny i drugiej od wierzchołka przez wierzchołkową część krzywizny. Przy użyciu kątomierza mierzy się kąt powstały przez skrzyżowanie tych linii (α) (fot. 5). Natomiast pomiar zakrzywienia kanału za pomocą LAT polega na narysowaniu linii przechodzącej przez wierzchołkową jedną trzecią część kanału. Kąt utworzony przez przecięcie tej linii z długą osią zęba mierzy się za pomocą kątomierza (α) (f...