Leczenie i odbudowa zębów po urazach według klasyfikacji Ellisa

Z punktu widzenia stomatologii odtwórczej istotne jest, czy ząb był wcześniej uszkodzony, w jaki sposób uraz został zaopatrzony u lekarza pierwszego kontaktu, czy istnieją zaburzenia w zgryzie oraz czy reakcja zębów na bodźce termiczne jest zmieniona. W badaniu klinicznym możemy ocenić tkanki wizualnie oraz palpacyjnie. Ważnymi i nieodzownymi elementami badania klinicznego są: ocena ruchomości zębów oraz badanie opukowe i żywotności miazgi z uwzględnieniem możliwego jej szoku. Przed przystąpieniem do leczenia konieczne jest również badanie radiologiczne, które pozwala dokładniej ocenić stan pacjenta po przebytym urazie (4).

Leczenie zębów po urazach może wiązać się z powstawaniem powikłań, do których należą między innymi: odkruszenie wykonanej odbudowy, martwica miazgi i jej następstwa (w tym przebarwienia, resorpcja i ankyloza) czy rozchwianie zęba, a nawet jego utrata. Prawidłowe postępowanie lecznicze, podjęte możliwie jak najszybciej, polepsza rokowanie (5).

Częstym procesem patologicznym wywołanym urazem jest resorpcja prowadząca do utraty tkanek zęba lub kości wyrostka zębodołowego. Najczęściej zapoczątkowuje ją zwichnięcie całkowite lub intruzja zęba. Leczenie resorpcji zewnętrznej zapalnej i wewnętrznej obejmuje leczenie endodontyczne z tymczasowym opatrunkiem z wodorotlenku wapnia (5).

W wyniku urazów może dochodzić do obliteracji jamy zęba, będącej wynikiem reakcji obronnej niezakażonej miazgi, w wyniku której tkanka odkłada się wzdłuż ścian zębiny, zmniejszając wymiary komory, mogąc wręcz całkowicie zamknąć jej światło. Najczęściej dotyczy to zębów, które na skutek urazu doznały wstrząsu lub częściowego zwichnięcia (6).

Wtłoczenie to sytuacja kliniczna, kiedy ząb zostaje przemieszczony w głąb tkanek, w obrębie których...