Leczenie próchnicy i materiały do wypełnień ubytków w zębach mlecznych

Podejmując się opracowywania ubytków w zębach mlecznych, należy wziąć pod uwagę ich różnice anato­miczne i morfologiczne w porównaniu z zębami stałymi. Należą do nich:

• mniejsze, niższe i szersze korony w wymiarze przed­nio-tylnym,
• rozległe komory z wydatnymi rogami miazgi sięga­jącymi guzków, szczególnie w policzkowo-mezjalnej części zębów trzonowych dolnych,
• wąskie powierzchnie żujące,
• obecność listewki szkliwnej na powierzchniach po­liczkowych, nadającej im beczułkowaty kształt,
• zwężenie w obrębie szyjek, – zakrzywione, drobne korzenie, węższe i dłuższe w sto­sunku do wysokości koron,
• korzenie ustawione rozbieżnie przy szyjce zęba,
• nieznaczna odporność na ścieranie,
• słabiej zmineralizowane szkliwo i zębina,
• cienka warstwa szkliwa (1 mm), o połowę cieńsza niż w zębach stałych,
• cienka warstwa zębiny (< 2 mm) (1, 4).

Podczas planowania leczenia zębów mlecznych na­leży ustalić, czy próchnica początkowa, która nie prze­kroczyła jeszcze połączenia szkliwno-zębinowego, może być leczona metodami wyłącznie nieinwazyjnymi, które mogą zatrzymać postęp choroby (4). Do metod nieinwa­zyjnych zaliczamy remineralizację, polegającą na miej­scowej aplikacji związków fluoru w postaci żelu. Zabieg powtarza się kilka razy, w odstępach kilkudniowych. Dobre wyniki wykazuje też stosowanie jonoforezy flu­orkowej i lakierów fluorkowych, w których działanie fluoru jest przedłużone. Należy pamiętać, że w zębach mlecznych metodę remineralizacji stosuje się stosun­kowo rzadko, ze względu na dużą progresję choroby próchnicowej (1).

Zaleca się różne metody leczenia próchnicy, które powinny opierać się na wyniku badania podmiotowe­go i klinicznego. W planie leczenia należy uwzględnić: wiek pacjenta i stadium rozwoju zębów, stan higieny ...