Leczenie protetyczne pacjentów w wieku rozwojowym

Anodoncja jest to całkowity, wrodzony brak zawiązków zębów mlecznych lub stałych. Rozpoczęcie leczenia protetycznego w wieku przedszkolnym zwiększa szansę na całkowitą adaptację do protez przed pójściem do szkoły. Użytkowanie protez przez dziecko z anodoncją ma wiele korzyści, takich jak: poprawa mowy, samopoczucia czy wyglądu. Dzięki temu dziecko nie odczuwa swojej „odmienności” w grupie rówieśników. Dzieci są zazwyczaj leczone całkowitymi protezami akrylowymi, a po zakończeniu wieku rozwojowego często decydują się na leczenie impantologiczne (1, 6).

Brak sześciu lub większej liczby zębów charakteryzuje oligodoncję. Brak zębów odnosi się do uzębienia mlecznego i/lub stałego. Pacjenci z brakami zębowymi często pozostałe zęby mogą mieć mniejsze, o zmniejszonej liczbie guzków (zęby boczne) oraz zmieniony kształt (stożkowaty, kołkowaty, pieńkowaty) (6, 9).

Wrodzony brak od 1 do 5 zawiązków zębowych jest definiowany jako hipodoncja. Dotyka ona częściej uzębienia stałego niż mlecznego (4). Brak zębów, bądź ich zmniejszona liczba, może prowadzić do zahamowania rozwoju szczęki i/lub żuchwy (4, 6, 10).

Skutki przedwczesnej utraty zębów

Istotne znaczenie dla prawidłowego rozwoju narządu żucia ma zachowanie zębów mlecznych do czasu ich fizjologicznej wymiany. Brak nawet pojedynczych zębów u młodych pacjentów prowadzi do wielu zmian w obrębie układu stomatognatycznego (11). Zakres zaburzeń związanych z przedwczesną utratą zębów zależy m.in. od: wieku pacjenta, liczby i rodzaju utraconych zębów oraz czasu, który upłynął od utraty zębów do momentu podjęcia leczenia. Zmiany zachodzące w obrębie narządu żucia zwiększają się wraz z czasem, w którym młody pacjent pozostaje bez specjalistycznej opieki (6, 7). Wy...