Leczenie protruzji dwuszczękowej z wykorzystaniem miniśrub osadzonych w kości wyrostka zębodołowego i poza nim, w połączeniu z systemem zamków samoligaturujących

W 2007 roku Liou i wsp. [19] zaproponowali metodę osadzania miniśrub w grzebieniu jarzmowo-zębodołowym, po stronie policzkowej powyżej pierwszych trzonowców. Autorzy ci zasugerowali bardziej skośne osadzenie miniśruby, aby umożliwić większą korekcję strzałkową bez interferencji między śrubą a korzeniem mezjalno-policzkowym pierwszego górnego trzonowca, co pozwala na całkowitą retrakcję łuku szczęki w jednym etapie.

W 2008 roku Villela i wsp. [20] zastosowali tytanowe miniśruby w obszarze między pierwszymi i drugimi zębami trzonowymi szczęki, osadzając je pod większym kątem w celu oddalenia od korzeni tych zębów, co pozwoliło na uzyskanie większej retrakcji łuku szczęki w jednym etapie.

Chang i wsp. [21-23] zastosowali śruby ze stali nierdzewnej o większej średnicy i długości, osadzone poza kością wyrostka zębodołowego w obszarach o bardziej zbitej warstwie korowej zarówno w okolicy grzebienia jarzmowo-zębodołowego, jak i w tzw. półce policzkowej żuchwy (przyśrodkowo od kresy skośnej – przyp. red.), wykorzystując mechanikę dystalizacji i retrakcji dla całego łuku zębowego w jednym etapie. Taka strategia może być stosowana do kompensowania wad zgryzu klasy II i klasy III oraz protruzji dwuszczękowej, zmniejszając wskazania do ekstrakcji.

Zamki samoligaturujące nie wymagają stosowania metalowych lub elastycznych ligatur w celu utrzymania łuku ortodontycznego [24], a z tego względu aparaty samoligaturujące wykazują mniejsze tarcie w porównaniu z konwencjonalnymi [25-28]. Sprzyjają także zmniejszeniu akumulacji płytki nazębnej, mniejszemu naruszeniu tkanek jamy ustnej, skróceniu czasu spędzanego w gabinecie i wydłużeniu odstępu między wizytami [29, 30]. Stanowiąc wspomaganie kontroli torku, zamki o różnych preskrypcjach mogą mieć różne wartości torku, które można aplikować indywidualni...