Leczenie wady szkieletowej klasy III z zastosowaniem zakotwienia szkieletowego w żuchwie i szczęce oraz elastycznych wyciągów międzyszczękowych – opis przypadku

Streszczenie: Wprowadzenie. Wada szkieletowa klasy III jest jedną z najtrudniejszych w leczeniu wad zgryzu. U około 40% pacjentów z wadą klasy III główną przyczyną problemu jest dotylne położenie (retrognacja) szczęki, a u większości leczenie ortopedyczno-ortodontyczne i/lub chirurgiczne obejmuje pewien rodzaj doprzedniego przemieszczenia szczęki. Cel. Celem niniejszej pracy kazuistycznej było opisanie metody leczenia pacjenta z retrognacją szczęki i rozbieżnością szkieletową klasy III przy użyciu zakotwienia szkieletowego w żuchwie i szczęce oraz elastycznych wyciągów międzyszczękowych. Opis przypadku. 13-letniego chłopca z retrognacją szczęki i prognatyzmem żuchwy leczono z wykorzystaniem minipłytek ortodontycznych. Dwie minipłytki wszczepiono w okolicy kłów żuchwy, a dwie inne w obszar grzebieni podjarzmowych szczęki. Między minipłytkami zastosowano elastyczne wyciągi międzyszczękowe klasy III. Wyniki. Po ośmiu miesiącach leczenia ortopedyczno-ortodontycznego kąt ANB wzrósł o 4,1° i osiągnięto idealny nagryz poziomy i pionowy. Uzyskano wzrost kąta płaszczyzny żuchwy o 2,1° oraz obrót płaszczyzny podniebiennej w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara o 4,8°. Wniosek. Niniejszy przypadek wykazał, że metoda z zastosowaniem zakotwienia szkieletowego może stanowić realną opcję leczenia pacjentów ze szkieletowymi wadami zgryzu klasy III.

Słowa kluczowe: nieprawidłowości szczęki, retrognacja, cofnięcie szczęki, czynnościowy aparat ortodontyczny, płytki kostne

Wada szkieletowa klasy III jest jedną z najtrudniejszych w leczeniu wad zgryzu. Rozbieżności szkieletowe klasy III mogą być spowodowane przez cofnięcie szczęki i/lub wysunięcie żuchwy [1]. U około 40% pacjentów z wadą klasy III główną przyczyną problemu jest dotylne położenie (retrognacja) szczęki, a u większ...