Leczenie zespołowe ortodontyczno-protetyczne u pacjentki z wadą szkieletową klasy III – opis przypadku

W badaniu klinicznym stwierdzono III kl. wg Angle’a, nagryz poziomy: -4 mm, nagryz pionowy: 5 mm, rozbieżność pomiędzy relacją centralną a zwarciem nawykowym (4). Na etapie planowania omówiono z pacjentką następujące problemy ortodontyczne (tab. 1): hipoplazja szczęki, przechylone siekacze górne, braki zębowe, asymetria w łuku górnym z przesunięciem linii pośrodkowej górnej w lewo.

Pacjentce przedstawiono dwa plany leczenia kompleksowego. Pierwszym zaproponowanym rozwiązaniem było leczenie ortodontyczno-ortognatyczne z chirurgicznym wysunięciem szczęki. Jako opcję alternatywną przedstawiono leczenie ortodontyczne kompromisowe z wychyleniem górnych siekaczy i przechyleniem siekaczy dolnych (zamknięcie nadmiaru przestrzeni). Oba proponowane rozwiązania połączone były z odbudową protetyczną w fazie retencji (5). Pacjentce zaprezentowano cyfrową symulację uśmiechu – DSD (digital smile design), omówiono wady, zalety i ryzyko każdego z rozwiązań (fot. 4-5).

Pacjentka odmówiła leczenia ortognatycznego. Świadoma ograniczeń leczenia bez zabiegu chirurgicznego, zmotywowana do leczenia, zdecydowała się na kompromisowe leczenie ortodontyczne z późniejszą korektą protetyczną.

Kup prenumeratę czasopism...