Metaloproteinazy a torbiele i ziarniniaki kości szczęk

Obecnie powodzeniem cieszą się me­tody leczenia zapalnych zmian okołowierz­chołkowych. Stosowane są zarówno meto­dy zachowawcze, jak i chirurgiczne. Jednak pomimo starannie przeprowadzonego za­biegu chirurgicznego oraz stosowania się chorego do wskazań leczenie to nie zawsze kończy się pomyślnie. Szczególną trudność mogą sprawiać pacjenci z upośledzonym układem odpornościowym (3). Czas regresji obserwowany po leczeniu zachowawczym, jak również po resekcji szczytu wierzchoł­ka korzenia metodami chirurgicznymi jest osobniczo zmienny i zależy od predyspo­zycji leczonego chorego (3, 12).

Przyjmowanie leków immunosupre­syjnych przez chorych powoduje zmianę obrazu okołowierzchołkowego procesu za­palnego. Dochodzi do zmniejszenia aktyw­ności komórek nacieku zapalnego i wydzielania mediatorów reakcji zapalnej. Mikroskopowy obraz ziarniniaka okołowierzchołkowego u chorych leczonych immuno­supresyjnie charakteryzuje się zwłóknieniem tkanek, mniejszą liczbą komórek nacieku zapalnego i mniej upo­rządkowaną strukturą (3, 12).

Mniejsza liczba komórek nacieku zapalnego, upośle­dzenie ich funkcji oraz mniejsza ekspresja mediatorów zapalenia prowadzą do spadku aktywności metalopro­teinaz (głównie MMP-1). Można więc wysunąć wniosek, że rozwój zmian zapalnych w tkankach okołowierzchoł­kowych u pacjentów leczonych immunosupresyjnie jest ograniczony (3, 12). Naturalnie występujące tkankowe inhibitory meta­loproteinaz są czynnikiem regulującym działanie tych enzymów proteolitycznych. W związku z tym zaczęto wykorzystywać syntetyczne inhibitory w celu leczenia zmian chorobowych jamy ustnej, w których stwierdza się nadmierną aktywność metaloproteinaz. Fizjologiczna obecność MMPs w tkankach ma działanie przeciwzapal­ne i ochronne, dlatego należy poszukiwać takich inhibitorów, które jedynie zmniejszą stężenie metaloprotei­naz (8). Aby określić metody inhibic...