Metoda wytwarzania całkowitych protez ruchomych w oparciu o pełne komputerowe wspomaganie projektowania i produkcji (CAD/CAM).

Trzecia wizyta poświęcona była dopasowaniu wzorników zwarciowych i zarejestrowaniu – zgodnie z podstawowym protokołem dla protez ruchomych – danych klinicznych takich jak: pionowy wymiar zwarcia, linia uśmiechu, pozycja kłów i linia środkowa. Po prawidłowym ułożeniu wzorników zwarciowych w artykulatorze zarejestrowano MMR za pomocą masy do rejestracji zwarcia (Blu-Mousse, Parkell Inc., USA) (ryc. 5) i zeskanowano w celu cyfrowego zaprojektowania zębów i dziąseł. Skanowanie MMR wykonano w dwóch etapach: najpierw zamontowano modele w artykulatorze (Artex, Amann Girrbach, USA), a następnie zeskanowano je oddzielnie za pomocą skanera optycznego (IScan d104i, Imetric 3D Scanning Systems, Szwajcaria) i za pomocą wstępnie skalibrowanego urządzenia przeniesiono MMR do pliku STL.

Zgodnie ze schematem pracy PDC dobór i ułożenie zębów, mające na celu zapewnienie odpowiedniego wsparcia warg i optymalnej estetyki, przeprowadzono z wykorzystaniem danych na skorygowanych wzornikach zwarciowych (ryc. 6, 7). Następnie wydrukowano w 3D (ProJet MP 3500, 3D Systems Inc., USA) pierwszy prototyp protezy w celu dokonania przymiarki w ustach pacjentki. Po naniesieniu na prototyp korekt stosownych do sytuacji klinicznej można było sprawdzić punkty orientacyjne zwarcia (czwarta wizyta). Konieczne były korekty w płaszczyźnie zwarcia i MMR. W razie potrzeby można było dokonać ostatecznego dopasowania (ryc. 8 i 9). Po sprawdzeniu przez lekarza danych dotyczących zwarcia i ustaleniu, czy pacjentka akceptuje protezę (ryc. 10), można było przystąpić do wyfrezowania ostatecznej protezy i wydać ją pacjentce.

Płytę protezy wyfrezowano w bloczku z polimetakrylanu metylu (PMMA) zgodnie z informacjami dostarczonymi przez oprogramowanie CAD. W trakcie frezowania wykonano indywidualne wgłębienia dla każdego zęba (ryc. 11). Konwencjonalne zęby protetyczne (Heraeus Kulzer G...