Metody postępowania w fazie retencyjnej leczenia ortodontycznego – przegląd piśmiennictwa i obserwacje własne

Rozwiązaniem retencyjnym stosowanym przez autorów niniejszego artykułu jest połączenie aparatu„kieł i kieł”wykonanego z drutu o średnicy 0,025 cala z aparatem wyjmowanym (ryc. 4, s. 65). Pozwala to z jednej strony utrzymać prawidłową pozycję odrotowanych kłów i szerokość międzykłową, z drugiej zaś – kontrolować ustawienie zębów siecznych i długość łuku zębowego. Taki synergiczny protokół retencyjny – stabilizujący zarówno uzyskany wymiar międzykłowy, jak i nowe położenie zębów siecznych oraz prawidłowe ustawienie zrotowanych wyjściowo kłów – wymaga jednoczesnego stosowania płytek termoformowalnych noszonych „non stop” przez pierwsze trzy miesiące leczenia retencyjnego, a następnie zastąpionych płytkami Hawleya do noszenia tylko w nocy. Skuteczność postępowania została już poddana ocenie w badaniach oryginalnych, które stanowią kanwę przygotowywanej rozprawy doktorskiej jednego ze współautorów artykułu. Dowiedziono w nich, że u 116 pacjentów badanych bezpośrednio po zakończeniu leczenia (T2) i po 22 miesiącach obserwacji (T3) w tym ostatnim okresie uzyskano redukcję Wskaźnika PAR aż o 70,48%. Stanowi to sporą, popartą obiektywnymi dowodami zachętę do promowania takiego właśnie postępowania w fazie retencyjnej leczenia ortodontycznego.

Badając skuteczność aparatów wyjmowanych, Demir i wsp. [29] wykazali, że wyniki zależą od długości obserwacji (ryc. 5, s. 67). W pierwszym roku leczenia retencyjnego lepsze rezultaty daje stosowanie aparatu retencyjnego Essix, szczególnie w łuku dolnym. Po dwóch latach obserwacji lepsze wyniki obserwowano w grupie leczonej płytkami Hawleya. Przewagę aparatów termoformowalnych w początkowej fazie leczenia retencyjnego oraz płytek Hawleya w dłuższym okresie obserwacji udowodnili również Little [25], Pratt i wsp. [30] oraz Rowland i wsp. [31].

Oprócz zapewnienia trwałości, aparat Hawleya nie blokuje powier...