Metody postępowania w fazie retencyjnej leczenia ortodontycznego – przegląd piśmiennictwa i obserwacje własne

Wnioski

1. Zjawisko nawrotu wady, mimo zdobytej dotychczas wiedzy, należy uznać wciąż za nieprzewidywalne i często nieuniknione.
2. Nie istnieje„złoty środek”w postaci idealnej metody postępowania w fazie retencyjnej leczenia ortodontycznego. Na ortodoncie ciąży więc obowiązek planowania leczenia w taki sposób, aby zapewnić jak najlepszą stabilność wyniku, o czym decydują kształt i wielkość łuku zębowego, w tym szerokość międzykłowa oraz pozycja dolnych zębów siecznych. Ważne jest jednak, że niezależnie od najwyższej staranności prowadzenia terapii oraz jej wyniku, istnieją czynniki, które nieuchronnie go destabilizują: skracanie długości łuku zębowego w ciągu życia, napięcie mięśniowe czy stan przyzębia.
3. Żaden system retencyjny nie jest stuprocentowo skuteczny, o czym należy informować jeszcze przed rozpoczęciem leczenia, a największy wpływ na długoczasową stabilność wyniku leczenia ma sam pacjent, poprzez swoje zaangażowanie, świadomość i współpracę z ortodontą.
4. Lepsze wyniki leczenia retencyjnego można osiągnąć, stosując aparaty retencyjne Essix, noszone bez przerwy, aż do ich zużycia, które następnie zastępuje się płytkami Hawleya, zakładanymi tylko na noc.
5. W przypadku zmiany kształtu dolnego łuku zębowego, szerokości międzykłowej oraz korekty zrotowanych wyjściowo dolnych kłów, dobrym rozwiązaniem może być łączenie stałych aparatów retencyjnych o małej awaryjności –„kieł i kieł”z drutu o średni- cy 0,025 cala – z aparatami wyjmowanymi, które kontrolują położenie zębów siecznych i długość łuku zębowego.

Piśmiennictwo

1. Proffit W., Fields H., Sarver D., Ackerman J.: Contemporary orthodontics. Mosby, St. Louis 2013.
2. Reitan K.: Principles of retention and avoidance of posttreatment rela...