Modele dentystyczne – kiedyś i dziś

Wykorzystywanie modeli diagnostycznych w lecze­niu pacjentów daje możliwość przeprowadzenia symu­lacji leczenia poprzez zastosowanie metody wax-up, co umożliwia rozważenie zmiany stosunków zwarcio­wych jeszcze przed podjęciem ostatecznego leczenia. Dzięki temu lekarz może tak zaplanować leczenie i re­habilitację pacjenta, aby uniknąć niepożądanych roz­wiązań kompromisowych i zmiany planów leczenia w trakcie jego trwania. Modele diagnostyczne są wy­korzystywane do analizy paralelometrycznej przed pla­nowaną rehabilitacją pacjentów z zastosowaniem uzu­pełnień częściowych (w tym przede wszystkim protez szkieletowych). Takie postępowanie umożliwia zdefi­niowanie najbardziej optymalnego toru wprowadza­nia protez na podłoże, dla którego istnieją wyznaczone powierzchnie klamrowe. Kolejnym aspektem jest moż­liwość przedstawienia pacjentowi w sposób czytelny wskazań związanych z etapami planowanego leczenia. Pozwala to przeanalizować wraz z pacjentem faktyczną sytuację kliniczną, przedyskutować potrzeby leczenia, omówić dalsze następstwa w przypadku niepodjęcia leczenia. Takie postępowanie z wykorzystaniem mo­deli orientacyjnych umożliwia wypracowanie kompro­misu między lekarzem stomatologiem a pacjentem, co w dalszej konsekwencji może mieć olbrzymie zna­czenie w odniesieniu sukcesu terapeutycznego. Mo­dele te stanowią dokumentację medyczną i znajdują zastosowanie jako odnośnik postępów w rehabilitacji pacjenta. Warto w związku z tym powielać modele diag­nostyczne tak, aby oryginał mógł służyć tylko i wyłącz­nie jako dokumentacja pacjenta.

W ortodoncji modele diagnostyczne dodatkowo wykorzystywane są jako pomoc diagnostyczna do po­stawienia rozpoznania i naświetlenia szczegółów wad narządu żucia. Stanowią dokumentację danego przy­padku, uwzględniając sytuację wyjściową, etapy po­średnie oraz efekt uzyskany po zakończeniu leczenia. Zgodnie z wytycznymi Ministerstwa Zdrowia zawartymi w Dz.U. z d...