Praktyczny cel leczenia – modelowanie kości zębodołowych przy użyciu stałego aparatu pełnołukowego

Modelowanie kości zębodołu wywołane obciążeniem

W stomatologii powszechnie obserwuje się, że stałe obciążenie rosnącej torbieli odontogennej może w znaczący sposób modelować kość zębodołową szczęki i żuchwy, powodując istotne przemieszczenie blaszki kortykalnej (23). Ten patologiczny proces jest ugruntowany i został obszernie udokumentowany w opisach przypadków klinicznych oraz w podręcznikach. Ciśnienie śródmiąższowe różnych torbieli odontogennych zostało zmierzone (24) i okazało się, że obciąża ono kość zębodołu bardzo słabą siłą. Takie zjawisko wyraźnie wykazuje, że rozwinięty zębodół może podlegać modelowaniu za pomocą wywołanej patologicznie słabej i stałej siły. Kolejnym powszechnie obserwowanym przykładem modelowania kości jest wypukłość blaszki kortykalnej nad zatrzymanym podniebiennie kłem. Zatrzymany ząb zazwyczaj ma poszerzony mieszek zębodołu. Po odsłonięciu kła i sprowadzeniu go do łuku kontur podniebienia wraca do normy. Kokich i Kokich (25) wykazali modelowanie miejscowe zębodołu u osób dorosłych, występujące w reakcji na przemieszczenie zęba. Działając słabą, ciągłą siłą ortodontyczną, dystalizowali ząb do atroficznego zębodołu powstałego w wyniku hypodoncji drugiegozęba przedtrzonowego. Ząb dystalizowany przesunął się wraz ze wspierającą go kością, zmieniając rozmiar i kształt szczątkowego zębodołu (ryc. 3). Fontenelle opisał modelowanie kości zębodołu za pomocą pasywnego/aktywnego aparatu dysocjacyjnego u pacjentów dorosłych (26). Aparat (ryc. 4a-c) składał się z pasywnego sztywnego łuku językowego i drutów o niskim module sprężystości aktywowanych między sztywnymi łukami językowymi. Dysocjacja komponentów pasywnych i aktywnych ułatwia zastosowanie stałego obciążenia siłą o małej wartości i z niemal stałą wielkością jej ramienia, czyli punktem przyłożenia, prowadząc do modelowania kości wywołanego przemieszczeniem zęba. Modelowanie boczne zębodołu obserwowa...