Nadziąślak włóknisty – opis przypadku

Klasyfikacja nadziąślaków nie jest jednorodna. Termin nadziąślak jest określeniem klinicznym, świadczącym o lokalizacji zmiany. W polskim piśmiennictwie przyjęto następujący podział kliniczno-histopatologiczny (5):

• nadziąślak zapalny (naczyniowy, ziarninowy),
• nadziąślak włóknisty,
• nadziąślak olbrzymiokomórkowy.

Uważa się, że nadziąślak zapalny może ulec przekształceniu w nadziąślak włóknisty. W początkowych stadiach przeważa komponenta naczyniowa, z upływem czasu zwiększa się ilość włókien kolagenowych z niewielką ilością naczyń krwionośnych (6). Nadziąślaki olbrzymiokomórkowe składają się z wielojądrowych komórek olbrzymich, komórek zapalnych i fibroblastów. Ponadto mogą zawierać: komponentę kostną, złogi hemosyderyny i wylewy krwi. Rosną znacznie szybciej niż pozostałe typy, mogą niszczyć otaczającą je kość (7).

Nadziąślaki to najczęściej występujące według piśmiennictwa łagodne zmiany rozrostowe w jamie ustnej, co potwierdzają także badania wykonywane m.in. w Zakładzie Chirurgii Stomatologicznej WUM (7). Występują dwukrotnie częściej u kobiet niż u mężczyzn. Uwarunkowane jest to wzrostem stężenia hormonów steroidowych w surowicy krwi (zarówno w warunkach fizjologicznych: w ciąży czy w okresie przekwitania, jak i spowodowanym przyjmowaniem leków), co zwiększa odpowiedź zapalną dziąseł na czynniki drażniące (7, 9).

Nadziąślaki włókniste (epulitis fibromatosa) są guzami charakteryzującymi się: powolnym wzrostem, bez niszczenia kości, elastyczno-spoistą konsystencją spowodowaną przewagą tkanki łącznej oraz zabarwieniem podobnym do koloru dziąsła (3). Gładka, niewrzodziejąca powierzchnia wyraźnie odróżnia je od nadziąślaków zapalnych. Sporadycznie powodują trudność w przyjmowaniu pokarmów lub mówieniu. Po...