Nadziąślak zapalny, diagnostyka i leczenie – opis przypadku

Klinicznie nadziąślak zapalny ma charakter egzofityczny. Manifestuje się jako miękki, niebolesny guzek o gładkiej lub płacikowej powierzchni, często owrzodziałej, skłonnej do krwawienia nawet w przypadku bardzo niewielkich urazów, co jest spowodowane bogatym utkaniem naczyniowym (2, 4, 5, 7). Charakteryzuje się zmiennym zabarwieniem w zależności od stadium rozwoju – od żywoczerwonego, a nawet purpurowego we wczesnym etapie, do różowego, charakterystycznego dla zmian dojrzałych (1). Ziarniniaki ropotwórcze mają szypułę lub są osadzone na szerokiej podstawie. Wyrastają najczęściej z brodawek międzyzębowych przedniego odcinka szczęki i żuchwy, ale mogą również występować na języku, wargach, błonie śluzowej policzków, bezzębnym wyrostku zębodołowym, a także na skórze (4, 7). Cechują się szybkim wzrostem, rzadko jednak przekraczają średnicę 2,5 cm (2).

Etiologia nadziąślaków zapalnych nie jest do końca wyjaśniona. Wśród najczęściej wymienianych przyczyn na pierwszym miejscu podaje się przewlekły uraz miejscowy, co może świadczyć o odczynowym charakterze zmian. Kluczową rolę przypisuje się miejscowym czynnikom drażniącym, takim jak: złogi kamienia nazębnego, nawisające wypełnienia i korony protetyczne, stłoczenia zębów czy uraz zgryzowy (8). Nie bez znaczenia w powstawaniu ziarniniaka ropotwórczego pozostają: zaburzenia gospodarki hormonalnej, stosowane leki oraz nieprawidłowa higiena jamy ustnej (1, 9, 10). Przykładem nadziąślaka zapalnego o etiologii hormonalnej jest guz ciążowy.

Opis przypadku

Mężczyzna, lat 22, zgłosił się do gabinetu stomatologicznego z powodu zmiany egzofitycznej na dziąśle wyr...