Występowanie niecałkowitych pęknięć zębów stałych u dzieci

Dyskusja

W badanej populacji pacjentów w wieku rozwojowym, zgodnie z obserwacjami innych badaczy, stwierdzono wzrost liczby pęknięć wraz z wiekiem (6). Odmiennie do innych autorów pęknięcia najczęściej dotyczyły zębów siecznych (6). Uzyskane wyniki badań klinicznych świadczą o powszechności występowania opisywanego problemu również u pacjentów w wieku rozwojowym. Może to być związane z częstością występowania urazów, które najczęściej dotykają właśnie siekaczy w szczęce. Brak jest informacji w literaturze odnośnie do częstości występowania pęknięć zębów w okresie dzieciństwa. Stanowi to zachętę do dalszego badania problemu i analizy kolejnych wyników. Znaczącymi czynnikami ryzyka okazały się parafunkcje, jak żucie gumy oraz łupanie pestek, które prawdopodobnie bezpośrednio mechanicznie wpływają na osłabienie twardych tkanek zęba. Należałoby wdrożyć w wieku rozwojowym profilaktykę mającą na celu ograniczenie bezpośrednich uszkodzeń mechanicznych na skutek opisywanych zachowań, mając na uwadze niecałkowitą mineralizację twardych tkanek zębów u pacjentów w wieku rozwojowym. Znaczące jest także występowanie wad zgryzu i pojedynczych wad zębowych, takich jak: rotacje, wychylenia, stłoczenia, które poprzez nieprawidłowe położenie zębów w łuku generują niekorzystny rozkład sił okluzyjnych. Wczesna profilaktyka ortodontyczna już na etapie wyrzniętych pierwszych zębów stałych, za pomocą aparatów ruchomych, może przynieść pozytywne skutki. Rozwiązaniem byłoby rutynowe badanie rozkładu sił zgryzowych przynajmniej za pomocą kalki artykulacyjnej lub lepiej – urządzeniem T-scan. Wczesna korekta przeciążeń zgryzowych może wyeliminować lub ograniczyć powstawanie nowych pęknięć. Nagryzanie przedmiotów, obgryzanie paznokci – te parafunkcje także są istotne w określeniu ryzyka wystąpienia badanego zjawiska. Zaleca się więc wdrożenie samokontroli pacjentów, a także kontroli przez rodziców. Po a...