Odbudowa korony zęba z zastosowaniem techniki relokacji marginesu ubytku materiałem kompozytowym

Poddziąsłowa lokalizacja ubytków na powierzchniach stycznych

Ubytki poddziąsłowe na powierzchniach stycznych powstają w wyniku aktywnej próchnicy bądź urazów. Są znaczącym problemem klinicznym ze względu na swoją lokalizację. Proksymalne (dośrodkowe) położenie ubytku utrudnia izolację pola zabiegowego. Ponadto w tej lokalizacji istotny jest parametr tzw. szerokości biologicznej – położenia ubytku w stosunku do brzegu wyrostka zębodołowego. Umiejscowiona w tym obszarze krawędź rekonstrukcji powinna być wykonana w sposób odpowiedni. Kliniczna ocena takich ubytków jest uzależniona od stopnia destrukcji omawianej okolicy i możliwości przewidywalnej odbudowy z dobrym rokowaniem długoterminowym. W rozstrzygnięciu sposobu postępowania pomocna jest klasyfikacja opisana przez M. Veneziani (7) bazująca na parametrach: biologicznym i technicznym:

• parametr techniczny: techniczna możliwość prawidłowej izolacji pola zabiegowego koferdamem;
• parametr biologiczny: mierzenie odległości między oczyszczonym marginesem szyjkowym ubytku i przyzębiem lub brzegiem kości wyrostka zębodołowego z zastosowaniem sondy periodontologicznej lub diagnostyki radiologicznej w celu oceny tzw. szerokości biologicznej.

Izolacja pola zabiegowego

Izolacja pola zabiegowego koferdamem w przypadku leczenia ubytków poddziąsłowych stanowi wyzwanie kliniczne. Jest głównym problem w przeprowadzeniu odbudowy materiałem kompozytowym. Brak technicznej możliwości założenia koferdamu uniemożliwia skuteczne kontrolowanie prawidłowości procedur klinicznych w tym obszarze. Zastosowanie materiałów kompozytowych wymaga izolacji pola zabiegowego. W przypadku braku skutecznej, prawidłowej izolacji nie można oczekiwać wykonania stabilnego połączenia adhezyjne...