Odbudowa korony zęba z zastosowaniem techniki relokacji marginesu ubytku materiałem kompozytowym

W praktyce klinicznej konieczne jest jednak ustalenie indywidualnej szerokości biologicznej przy planowaniu umiejscowienia pobrzeża pracy protetycznej bezpiecznej dla przyzębia. W tym celu pomocna może być klasyfikacja szerokości biologicznej uwzględniająca głębokość szczeliny dziąsłowej oraz odległość pomiędzy brzegiem dziąsła a brzegiem kości (12). W klasyfikacji tej jako punkt odniesienia przyjęto wyżej wymienione tkanki, ponieważ w praktyce klinicznej pomiar szerokości biologicznej nie jest możliwy (14). Rekomendowane jest zatem sondowanie kości, wykonywane w znieczuleniu miejscowym za pomocą sondy periodontologicznej, którą wprowadza się poprzez szczelinę dziąsłową, przez przyczep nabłonkowy i łącznotkankowy do brzegu kości. Sondę umieszcza się na powierzchni wargowej w linii pośrodkowej, mierząc odległość od brzegu kości wyrostka zębodołowego do szyjki anatomicznej zęba oraz analogicznie, dokonując pomiaru od strony bliższej i dalszej powierzchni stycznych. Wyniki badania pozwalają na sklasyfikowanie szerokości biologicznej zdrowego przyzębia w trzech klasach wg J.C Koisa. Uwzględnia ona szerokość szczeliny dziąsłowej oraz odległość pomiędzy brzegiem dziąsła a brzegiem kości (12).

Klasyfikacja, którą zaproponował J.C Kois, przedstawia się następująco:

• normalny poziom brzegu kości (12, 13, 15) – wynik pomiaru szerokości biologicznej przyzębia mierzony na powierzchni policzkowej zęba wynosi 3 mm, na powierzchniach interproksymalnych wartości pomiaru wynoszą od 3 do 4,5 mm; taka sytuacja kliniczna występuje u ponad 80% pacjentów i jest uznawana za sytuację stabilną; krawędź korony protetycznej można wprowadzić od 0,5 do 1 mm poddziąsłowo (7);
• niski poziom brzegu kości (12, 13, 15) – wynik pomiaru szerokości biologicznej przyzębia mierzony na powierzchni policzkowej zęba o wartościach wyższych niż 3 mm, na powierzchniach i...