Odbudowy kompozytowe w adhezyjnej stomatologii odtwórczej

Leczenie zachowawcze z zastosowaniem materiału kompozytowego w metodzie bezpośredniej

Adhezyjne uzupełnienia bezpośrednie kompozytowe mają również zastosowanie w odcinku bocznym i są powszechnie wykonywaną procedurą. Wymagają stosowania warstwowej techniki modelowania, co w przypadku bezpośredniego kształtowania powierzchni okluzyjnej jest uważane za skomplikowane zadanie. W praktyce klinicznej pomocne może być zastosowanie techniki jednoczesnego modelowania powierzchni okluzyjnej zębów bocznych (18). Przytaczana procedura rozpoczyna się po uzyskaniu tzw. uproszczonego dna ubytku bez wcześniejszego modelowania, z wykorzystaniem różnych materiałów (płynnych lub konwencjonalnych kompozytów). Dno ubytku jest wówczas lekko zaokrąglone o głębokości w zakresie 1,5-2 mm. Taka głębokość pozwala na uzyskanie wymiaru mieszczącego się w granicach od 3 do 3,5 mm od szczytu guzka policzkowego do bruzdy (19). Wykonanie powyższej procedury jest punktem wyjścia dla powtarzalnego wymodelowania i prawidłowego ustawienia głębokości dołków oraz bruzd.

Modelowanie anatomii powierzchni okluzyjnej rozpoczyna się od jednoczesnego nałożenia materiału kompozytowego na odpowiednie guzki. Następnie warstwy kondensuje się ku środkowi powierzchni okluzyjnej w celu zaznaczenia krawędzi. Wszystkie warstwy naświetlane są równocześnie. Kolejne małe warstwy kompozytu nakładane są zgodnie z anatomicznym kształtem powierzchni okluzyjnej. Tak stosowana technika ogranicza w istotny sposób zjawisko skurczu polimeryzacyjnego, którego wartość jest bardziej związana z objętością wypełnienia niż z jego czynnikiem konfiguracyjnym. Ponadto kierunek skurczu warstw kompozytu jest modyfikowany przez związane i wolne powierzchnie (18). Generalnie technika warstwowa z jednoczesnym nakładaniem niepołączonych warstw materiału kompozytowego realizuje podstawowy cel, jakim je...