Odbudowy kompozytowe w adhezyjnej stomatologii odtwórczej

Opis przypadku

Sytuacja kliniczna w dniu zgłoszenia się pacjentki do gabinetu stomatologicznego autora przedstawiała się następująco: ząb 46 był po leczeniu endodontycznym, z odbudowaną ścianą policzkową i rozległym wypełnieniem kompozytowym obejmującym ścianę mezjalną, okluzyjną i dystalną (fot. 10). Badanie kliniczne uzupełniono diagnostyką radiologiczną (fot. 11). Wybór właściwej metody odbudowy tego zęba był pozornie bezproblemowy. Priorytetem postępowania stomatologicznego w przypadku trwałej rekonstrukcji jest uzyskanie stabilnego połączenia adhezyjnego pomiędzy tkankami zęba a materiałem odtwórczym. Analizując sytuację kliniczną pacjentki, rozważano różne opcje leczenia. Wykonanie tradycyjnej bezpośredniej odbudowy kompozytowej rozwiązałoby problem na krótki czas, powielając istniejące niekorzystne rozwiązanie i ogromne ryzyko złamania korony zęba o katastroficznym charakterze. Odrzucono również koncepcję odbudowy koroną protetyczną, której zastosowanie wymagałoby osadzenia wkładu w zębie w celu zwiększenia retencji korony. Bardzo szerokie opracowanie kanałów zdyskwalifikowało tę koncepcję. Mając na uwadze powyższe wnioski, zdecydowano o wykonaniu odbudowy pośrednim uzupełnieniem kompozytowym osadzonym adhezyjnie (fot. 12-31).

Podsumowanie

Nowoczesne kompozyty zastosowane w technice pośredniej i bezpośredniej umożliwiają uzyskanie bardzo dobrych wyników estetycznych i funkcjonalnych. Wprawdzie jest to technika wymagająca usystematyzowanego protokołu postępowania wypracowanego poprzez nieustanne zgłębianie wiedzy popartej codzienną praktykę kliniczną, otwiera jednak możliwości wykonywania rekonstrukcji naśladujących naturę, których wygląd tworzy iluzję autentyczności, dając wszystkim stronom zaangażowanym w proces leczenia ogromną satysfakcję.

...