Ortodoncja i technika dentystyczna – spojrzenie w przeszłość – cz. 2

W 1866 r. O.A. Marvin wyznaczył cztery główne cele leczenia ortodontycznego:

• ochrona i utrzymanie właściwego wyrazu twarzy,
• przywrócenie odpowiedniej ekspresji i mimiki twarzy,
• zapewnienie właściwej artykulacji dla efektywniejszego żucia,
• właściwe ustawienie, niepowodujące zwiększonego narażenia na próchnicę (7).

Zastosowanie sprężystego drutu fortepianowego przypisuje się Walterowi Coffinowi (1860 r.). Wprowadził on także do użycia sprężynę mocowaną w aparacie do poszerzania łuku górnego, która została nazwana jego nazwiskiem (6).

Ścieżkę do nowego świata ortodoncji przetarł Edward Angle (1855-1930) z Pensylwanii – najbardziej znacząca i wpływowa postać, nie bez powodu uhonorowana mianem „Ojca Ortodoncji Współczesnej”. W 1887 r. został on profesorem ortodoncji na Uniwersytecie w Minnesocie, a w późniejszych latach założył Angle’s School of Orthodontia. Zgodnie z jego koncepcją „ortodoncja jest nauką, której przedmiotem jest korekta anomalii okluzyjnych i która oparta jest na teorii prawidłowej okluzji” (6). Ogromne znaczenie zyskała przedstawiona przez Angle’a w 1899 r. klasyfikacja wad zgryzu – anomalii położenia szczęk i rozmieszczenia poszczególnych zębów oraz wyróżnienie trzech klas relacji pierwszych zębów trzonowych stałych. Podstawą podziału było założenie, że szczęk nie powinno się rozpatrywać oddzielnie, a jako całość. Opublikowane w 1907 r. siódme wydanie jego książki pt. „Treatment of Mallocclusion of the Teeth” stało się świętą księgą każdego dentysty. Edward Angle opatentował 37 godnych uwagi odkryć, spośród których najistotniejsze to: wynaleziony w 1900 r. łuk E, w 1912 r. – złożony z rurek i ćwieków zatyczkowych aparat sztyftowo-rurkowy (the pin and tube appliance), pierwszy aparat mogący powodować przesuwanie korzeni zębów, a nie tylko, ja...