Protokół leczenia ortodontycznego wady klasy II z zastosowaniem miniimplantów u pacjentki specjalnej troski

Leczenie wad klasy II różni się w zależności od etiologii, zmian zębowo-zębodołowych i dysproporcji szkieletowych. W literaturze opisano kilka różnych metod, jak: ekstrakcja zębów, funkcjonalne aparaty ortopedyczne, dystalizatory lub leczenie ortodontyczno-chirurgiczne [6]. Ze względu na ograniczenia istniejące u opisywanej pacjentki i brak zgody rodziców na dużą liczbę ekstrakcji bardziej prawdopodobną opcją była dystalizacja trzonowców za pomocą Pendulum wspomaganego miniimplantami. Wspomaganie przez miniimplanty eliminowało niepożądane efekty, takie jak: protruzja zębów przednich (siekaczy i kłów), ruch przedtrzonowców w kierunku mezjalnym oraz zwiększenie nagryzu poziomego, które wydłużyłyby czas leczenia [6]. Öncağ i wsp. [15], oceniając skuteczność Pendulum wspomaganego miniimplantami osadzonymi w podniebieniu, stwierdzili, że w trakcie procesu dystalizacji nie następowała protruzja zębów siecznych górnych, co skróciło czas leczenia, dało zadowalający wynik estetyczny oraz stabilną okluzję. Pendulum umożliwia skuteczną dystalizację zębów trzonowych górnych, eliminując czynnik współpracy pacjentów; jest to przy tym aparat niedrogi, łatwy do wyprodukowania i założenia [11, 16]. Najlepszą opcją wydają się wyciągi zewnątrzustne, ale z uwagi na normy estetyczne nałożone przez społeczeństwo trudniejsze jest w ich przypadku uzyskanie akceptacji pacjenta, co w konsekwencji prowadzi do niepowodzenia leczenia [6].

Kolejnym czynnikiem determinującym wybór Pendulum i miniimplantów u opisanej pacjentki był brak współpracy z jej strony. Jako że brak współpracy jest u pacjentów specjalnej troski częstym zjawiskiem, decydujące znaczenie dla powodzenia leczenia ortodontycznego ma zaangażowanie rodziców [17]. Motywacja pacjenta nie wzrasta podczas kolejnych etapów leczenia, na co wpływają odczuwane przez niego dyskomfort i stopień akceptacji stosowanego apa...