Pacjent z padaczką w gabinecie stomatologicznym

Zmiany patologiczne dziąseł w postaci przerostowego zapalenia są związane z przyjmowaniem fenytoiny. Ten lekopochodny przerost dziąseł występuje zazwyczaj około 3. miesiąca po rozpoczęciu farmakoterapii, gdy fenytoina wchodzi w interakcję z dziąsłowymi fibroblastami, indukując wzmożoną syntezę kolagenu i protein. W obrazie klinicznym zmiany patologiczne charakteryzują się hiperplazją dziąseł o charakterze włóknistym i dotyczą około 50% pacjentów poddanych aktywnej terapii (5, 6). Kolor przerosłej tkanki jest zazwyczaj prawidłowy, o kształcie płatowatym, a hiperplazja występuje zwykle od wargowej strony zarówno łuku górnego, jak i dolnego (3-6). Obserwacje wśród pacjentów przyjmujących fenytoinę wykazały, że kontrola płytki nazębnej zmniejsza nasilenie przerostu, ale nie niweluje rozwoju zmian (16). Jeżeli znacząco prowadzi do dyskomfortu, uniemożliwia funkcjonowanie i stanowi problem estetyczny – w takich przypadkach wskazana jest chirurgiczna korekta dziąseł (5, 9).

W porównaniu do ludzi niechorujących na padaczkę, a w podobnym wieku, epileptycy mają tendencję stać się wcześniej bezzębni (2, 3, 9, 17). Lekarz dentysta powinien rozważyć wykonanie odpornych na uszkodzenie i przemieszczenie podczas napadu padaczkowego uzupełnień protetycznych, ale – ze względu na ryzyko przemieszczenia i aspiracji – nie powinny być to uzupełnienia ruchome. O ile to możliwe, należy stosować wielopunktowe i obustronnie podparte uzupełnienia stałe, które mają dodatkowe punkty retencyjne (8, 15). W przypadku odbudowy zniszczonych koron zębów własnych pacjenta celowe jest wzmocnienie wkładami koronowo korzeniowymi, najkorzystniej z włókna szklanego, gdyż ten materiał ma moduł elastyczności zbliżony do zębiny, a dzięki temu zapo-biega złamaniu korzenia w wyniku działania znacznych sił, zwłaszcza urazowych (15).

Wskazaną alternatywą uzupełnień ruchomych – gd...