Patologiczna utrata twardych tkanek zębów – definicja, etiologia i leczenie. Przegląd piśmiennictwa i opis przypadku

Metodę leczenia dobiera się indywidualnie w zależności od potrzeb danego pacjenta i zależy ona od: stopnia uszkodzenia zębów, istniejących braków zębowych, współistniejących zaburzeń układu ruchowego narządu żucia, oczekiwań pacjenta oraz jego możliwości finansowych. Rehabilitacja protetyczna może odbywać się jedno- lub dwuetapowo. W przypadkach prostych, gdy podniesienie wysokości zwarcia nie przekracza 2 mm, można zastosować leczenie jednoetapowe. Jeżeli nieprawidłowości są bardziej zaawansowane, to wymagane jest dwuetapowe postępowanie (7, 13, 21). W pierwszym etapie leczenia, który ma na celu adaptację układu stomatognatycznego do zwiększonej wysokości zwarcia, stosujemy szyny zgryzowe (okludalne). Zostaje wyznaczona pozycja przestrzenna żuchwy w stosunku do szczęki, w której zostanie wykonana docelowa odbudowa (13). Zastosowanie szyn pomaga w eliminacji przeszkód zwarciowych, zmniejszeniu nadmiernego napięcia mięśni oraz chroni powierzchnie zębów przed dalszym ścieraniem. Dzięki szynom również mamy możliwość ingerencji w okluzję bez pozostawienia nieodwracalnych zmian w uzębieniu pacjenta, co jest jej ogromną zaletą (13, 22, 23).

Po trwającym od 3 tygodni do ok. 5 miesięcy okresie użytkowania szyny okluzyjnej, w wyniku którego doszło do zaakceptowania nowych warunków okluzyjnych i ustąpienia dolegliwości stawowo-mięśniowych (gdy wcześniej występowały), przystępuje się do docelowej odbudowy startych zębów jedną z wybranych metod (1, 13).

Alternatywą dla szynoterapii we wstępnym podniesieniu zwarcia jest zastosowanie materiału adhezyjnego (13). Polega to na wykonaniu tymczasowych uzupełnień protetycznych po wcześniejszym diagnostycznym nawoskowaniu modeli diagnostycznych w laboratorium protetycznym. Dzięki tej metodzie możliwe są wizualizacja ukształtowania powierzchni okluzyjnych oraz korekta przed rozpoczęciem wykonania stałych...