PEEK – wielozadaniowy materiał w protetyce stomatologicznej. Właściwości i przykłady zastosowań na podstawie piśmiennictwa

Właściwości

Polieteroeteroketon to wysokotemperaturowy półkrystaliczny materiał termoplastyczny o wysokiej temperaturze topnienia (335°C). Powstaje w reakcji 4,4’-difluorobenzofeenonu z  disodową solą z hydrochinonu, w difenylosulfonie stanowiącym polarny rozpuszczalnik w temperaturze 300°C (2). Materiał jest lekki (gęstość: 1,3 q/cm³), nieprzezierny, barwą zbliżony do zębów, pozbawiony smaku i zapachu. Wykazuje całkowitą odporność na korozję oraz odporność chemiczną w agresywnym środowisku jamy ustnej pacjenta.

Niemodyfikowany PEEK wykazuje odpowiednią wytrzymałość na zginanie dla materiałów dentystycznych – 140-170 MPa (3). Wytrzymałość na rozciąganie sięga 80 MPa (4). Moduł sprężystości wynosi 3,6 GPa, a po modyfikacji włóknem węglowym wzrasta do 18 GPa, zaś wytrzymałość na rozciąganie – do 120 MPa, czyli wartości zbliżonej do korowej części kości (odpowiednio: 14 GPa i 104-121 MPa) (4, 5). To jedna z cech, którą są zainteresowani badacze – parametry te wskazują na brak wady w postaci zjawiska „stresu” na granicy implantu i kości, którą mają uzupełnienia ze stopów tytanu i cyrkonu.

PEEK charakteryzuje się wysoką biokompatybilnością, jest prawie całkowicie hydrofobowy, a co za tym idzie – nie nasiąka, jak również jego zewnętrzna powierzchnia nie ma powinowactwa do płytki nazębnej. Badania wykazały odkładanie biofilmu porównywalne do tytanu i jego stopów (6).

PEEK, będąc niemetalowym polimerem, nie daje zakłóceń w obrazach radiologicznych, co jest szczególnie istotną cechą w diagnostyce radiologicznej. Pozwala na kontrolę pooperacyjną, obserwację zrostu kostnego w badaniach RTG, tomografii komputerowej (CT – ang. computed tomography) i rezonansu magnetycznego (MRI – ang. m...