Jak rozpoznać periodontopatię? Praktyczne klasyfikacje chorób przyzębia oraz prognozowanie przebiegu schorzenia

Bardzo ważnym etapem w periodontologii jest bada­nie wewnątrzustne, w którym szczególną uwagę zwra­camy na:

 • błonę śluzową – oceniamy pod kątem występowania owrzodzeń, pęcherzy, opuchlizny, nadżerek, nietypo­wego koloru, białawych linii lub plam; ważna jest oce­na przyczepu wędzidełek bocznych oraz wędzidełek wargi górnej i dolnej; w tym ostatnim przypadku wy­różniamy 4 typy przyczepu wg Placka, w którym III I IV stadium wymagają wykonania testu pociągania;

• dziąsła – kontrolujemy kolor, kształt, rozmiar oraz kon­systencję; powinniśmy tu również sprawdzić szero­kość strefy dziąsła przyczepionego za pomocą pe­riodontometru, mierząc różnicę pomiędzy całkowitą szerokością dziąsła a głębokością rowka dziąsłowego/ kieszonki przyzębnej przy badanym zębie (strefa po­wyżej 1 mm uważana jest za wystarczającą);

• aparaty i protezy ruchome – jeżeli są obecne, powin­niśmy skontrolować w kierunku dopasowania, budo­wy, gdyż czasami stany zapalne w obrębie śluzówki, dziąseł i niektóre problemy z przyzębiem mogą być spowodowane ich niewłaściwym dopasowaniem;

• higienę jamy ustnej – kontrolę rozpoczynamy od usta­lenia obecności płytki nazębnej oraz kamienia nad-i poddziąsłowego (kamień poddziąsłowy możemy wykryć podczas zgłębnikowania z użyciem np. son­dy WHO); tu pomocne wydaje się użycie środkówwybarwiających płytkę, które dodatkowo pozwo­lą zmotywować pacjenta do dbania o higienę jamy ustnej; powinniśmy też sprawdzić, czy przyczyną za­legania złogów nazębnych nie są nawisające brzegi wypełnień, czy nieprawidłowe relacje w zakresie punk­tów kontaktu zębów; oceniając higienę jamy ustnej, możemy posłużyć się wskaźnikami, np.: wskaźnikiem płytki bakteryjnej powierzchni stycznych wg Lange­go i wsp. (API), wskaźnikiem kontroli płytki nazębn...