Jak rozpoznać periodontopatię? Praktyczne klasyfikacje chorób przyzębia oraz prognozowanie przebiegu schorzenia

• lekki – ubytek kości 1/4-1/3 długości korzenia głów­nie o charakterze poziomym (kieszonki przyzębne 4-5 mm),

• średni – ubytek kości do 1/2 długości korzenia (kie­szonki przyzębne 6-7 mm),

• ciężki – ubytek kości powyżej 1/2 długości korze­nia, wyraźna pionowa utrata kości w obrazie rtg. (kieszonki przyzębne powyżej 8 mm);

6) pionowe ubytki kostne (kieszonki kostne) najczęś­ciej o kształcie linijnym, trójkątnym, miseczkowa­tym, mogące dotyczyć 1, 2, 3 lub 4 ścian (w ubytku czterościennym dochodzącym do wierzchołka zęba dają obraz „zębów unoszących się w powietrzu”); bywa jednak, że ze względu na nałożenie warstwy korowej wyrostka zębodołowego są niewidoczne na radiogramie; pomocną metodą w uwidocznieniu kieszeni kostnej na zdjęciu rtg. jest umiejscowienie w kieszonce ćwieku gutaperkowego, dającego kon­trast;

7) zmiany w furkacjach, tj. bifurkacjach i trifurkacjach zę­bów wielokorzeniowych.

Diagnostyka rtg. zmian w furkacjach

Diagnostyka radiologiczna furkacji jest szczególnie po­mocna w zębach trzonowych dolnych, destrukcja kości jest tu widoczna w postaci przejaśnienia w furkacjach. Zajęcie furkacji dotyczy 3-krotnie częściej trzonowców szczęki niż żuchwy, jednakże ze względu na rzutowanie się korzenia podniebiennego w miejscu furkacji często miejsca te są trudno widoczne. Dlatego też badanie ra­diologiczne trifurkacji należy poszerzyć o jej badanie kli­niczne w wymiarze pionowym i poziomym. Natomiast przyczyną fałszywej oceny rozwidlenia korzeni w żu­chwie może być rzutowanie kresy skośnej na ocenia­ne miejsce, podobnie jak nieprawidłowe ukształtowa­nie korzeni (zarówno dotyczy to furkacji trzonowców górnych, jak ...