Pierwotne zaburzenie wyrzynania – przegląd piśmiennictwa

Obraz kliniczny PFE

Pierwotne zaburzenie wyrzynania może dotyczyć zarówno uzębienia mlecznego, jak i stałego. W szczególności dotyka zębów trzonowych stałych (głównie pierwszego zęba trzonowego) oraz zębów przedtrzonowych. Jednakże wielu autorów podaje, że proces ten może obejmować także zęby w odcinku przednim.

Najczęściej może występować jednostronnie (typ I lub II). Zdarza się jednak występowanie obustronne lub kombinacja obu typów obejmująca jeden kwadrant lub kilka kwadrantów (10).

W RTG widoczny jest obraz zęba położonego na dnie dużego pionowego ubytku kości. U pacjentów z PFE częściej też można zaobserwować pierwotny proces ankylozy i hipodoncję niż w przypadku pozostałej populacji (20). Nie ma widocznej mechanicznej bariery wyrzynania. Ząb dotknięty PFE wyrzyna się częściowo i, pozostając w infrapozycji, jest ustawiony wertykalnie, bez odchyleń osi długiej. Nieprawidłowość ta obejmuje w różnym stopniu zęby położone dystalnie od pierwszego zaatakowanego zęba. Rozwój zawiązka zęba objętego zaburzeniem jest opóźniony.

Po chirurgicznym odsłonięciu ząb wykazuje ruchomość w obrębie krypty (brak ankylozy), zaś w odpowiedzi na przyłożenie siły ortodontycznej ulega ankylozie.

Jak podają M. Ryba i wsp., pacjenci z tym schorzeniem częściej od populacji ogólnej prezentują wady klasy III, zwiększony kąt podstaw kostnych oraz inne nieprawidłowości zębowe (8). Wg S.G. Rhoads i wsp. wśród tych wad najczęściej wymienić można: hipodoncję, opóźnione wyrzynanie zębów i transpozycję (11).

Zdarza się, że zgryz otwarty częściowy boczny współistnieje z prawidłowym pionowym wzrostem kości twarzoczaszki.