Problematyka diagnostyki i leczenia ubytków w bruzdach – praca przeglądowa

Wybarwianie

Po usunięciu złogów nazębnych i osuszeniu zębów istnieje możliwość wybarwienia plamy próchnicowej 0,1-procentowym roztworem czerwieni metylowej. Po naniesieniu roztworu pacjent płucze jamę ustną 1-procentowym roztworem glukozy. Następnie lekarz dentysta ponownie nanosi barwnik na ząb. Miejsca, które wybarwiają się na czerwono, są objęte procesem próchnicowym. Metoda ta charakteryzuje się jednak specyficznością (12).

Metoda wizualno-dotykowa

W diagnostyce próchnicy rutynowo stosowany jest ostro zakończony zgłębnik stomatologiczny. Badanie polega na stwierdzeniu „haczenia” zgłębnika lub jego braku. Badanie to było podstawą klasyfikacji Buonocore’a (tab. 1). Zgłębnik rzadko „haczy” w zdrowych bruzdach, natomiast może uszkadzać zdemineralizowane szkliwo. Uszkodzenie jest zależne od przyłożonej siły. Mikrouszkodzenia zmiany przekształcają ją w ubytek, który wymaga leczenia odtwórczego. Z tych powodów odchodzi się obecnie od stosowania zgłębników, a zamienia je na mały wydrążacz lub tępą sondę periodontologiczną zakończoną kuleczką (WHO 621.) Niektórzy autorzy sugerują używanie ostrej sondy do usuwania jedynie resztek pokarmowych (1, 6, 10, 12).

Metoda radiologiczna

Dopiero po utracie 20-30% substancji mineralnych zostają uwidocznione zmiany na radiogramie. Zmiany te powinny być leczone inwazyjnie (1, 10). Zdjęcia skrzydłowo-zgryzowe nie są przydatne w diagnostyce małych ubytków próchnicowych powierzchni okluzyjnych. Jest to wywołane małymi rozmiarami ubytku i zróżnicowanym położeniem na powierzchni. W tab. 5 porównano widoczność ubytków na radiogramach zależnie od ich zaawansowania (12).