Profilaktyka poekspozycyjna w gabinecie stomatologicznym – aktualizacja

Drogi przenoszenia zakażenia w gabinecie stomatologicznym

Podstawowe wrota przenoszenia zakażenia to drogi: krwiopochodna, kontaktu bezpośredniego i powietrzno-kropelkowa. W czasie leczenia zębów uszkodzeniu ulegają naczynia krwionośne i tkanki miękkie, które, krwawiąc, zanieczyszczają wszystkie powierzchnie narzędzi dentystycznych. Podczas opracowywania ubytków w zębach oraz szlifowania i polerowania ich powierzchni wytwarza się bioaerozol, który dzięki szybkoobrotowym elementom wyposażenia unitu dentystycznego unosi się w powietrzu, a opadając, skaża wszystkie powierzchnie wokół fotela, w tym np. opakowanie z chusteczkami jednorazowymi dla pacjentów oraz asystor, na którym stomatolog trzyma wszystko, co jest lub co może być przydatne podczas zabiegu. Bioaerozol jest wdychany przez lekarza stomatologa, który pracuje kilka/kilkanaście godzin w miejscu jego najwyższej koncentracji, tj. w pobliżu jamy ustnej pacjenta. Skażeniu ulega również ubranie robocze całego zespołu stomatologicznego, który oprócz stomatologa obejmuje także asystentkę i/lub higienistkę stomatologiczną. Ablacja laserowa tkanki ludzkiej lub uzupełnień może spowodować destrukcję termiczną oraz wytworzyć produkty uboczne zawierające martwy i żywy materiał komórkowy (w tym fragmenty krwi), wirusy oraz toksyczne gazy i opary. Problematyczna jest zawartość materiału zakaźnego rozproszonego w aerozolu, który znajduje się w smudze po aplikacji światła lasera. Materiał ten może zawierać wirus opryszczki pospolitej (ang. herpes simplex virus – HSV) lub brodawczaka ludzkiego (ang. human papilloma virus – HPV). Wirusy te mogą dostać się do błony śluzowej lekarza stomatologa lub przebywającego obok personelu stomatologicznego. Za pośrednictwem rąk oraz zaplamionych, niezmienianych rękawic skaża się wszystkie powierzchnie znajdujące się wokół pacjenta.