Współpraca technika i lekarza przy projektowaniu aparatów zdejmowanych. Historia i współczesność

W latach 50. ubiegłego stulecia pojawiły się inne konstrukcje aparatów czynnościowych, będących modyfikacjami aktywatora. W 1950 roku pojawił się bionator Baltersa (4, 5). Później zostały skonstruowane takie aparaty jak propulsor Hansa Mülermanna czy kinetor Hugo Stokfischa. W 1956 r. A. Martin Schwarz zaczął łączyć zalety aktywatora i aktywnej płytki, stosując w dwóch częściach protruzyjne ustawianie okluzyjne żuchwy (5).

Przeczytaj wszystkie artykuły z kategorii PROTETYKA

Zastosowanie aparatów ruchomych współcześnie

Obecnie aparaty ruchome najczęściej stosowane są w uzębieniu mlecznym i mieszanym. Służą one celom takim, jak (1, 6):

• modyfikacja wzrostu,
• ograniczone ruchy zębowe,
• retencja po zakończonym leczeniu aparatami stałymi,
• wyrównywanie płaszczyzny zwarcia.

Podstawowy podział rozróżnia aparaty czynnościowe oraz czynne aparaty płytowe (6). Leczenie czynnościowe i jego wpływ na kształt szkieletu twarzy nadal są dyskutowane. Przegląd literatury na temat leczenia aktywatorami, headgearami, aparatami Herbsta (stały aparat czynnościowy – często porównywany z aparatami ruchomymi, np. Twin-Block) wskazuje na to, że osiągana jest poprawa relacji strzałkowych, jednakże pozostaje pytanie, czy to zmiany szkieletowe, czy kompensacja wyrostkowo-zębowa (7). Najczęściej leczenie czynnościowe rozpatrywane jest w odniesieniu do wad klasy II(8, 9, 10), jednakże istnieją pewne doniesienia odnośnie leczenia wad klasy III. Spora część doniesień odnosi się do aktywatora Andresena, który był pierwszym szeroko akceptowanym aparatem czynnościowym (11). Niektórzy autorzy zwracają również...