Proteza szkieletowa na zasuwach – odbudowa braków zębowych z zastosowaniem precyzyjnych elementów retencyjnych. Opis przypadku

Chcąc wybrać najbardziej optymalną metodę leczenia, musimy uwzględnić wiele aspektów. W opisywanym przypadku możliwe było leczenie z użyciem klamer. Są to najczęściej używane elementy utrzymujące protezę ruchomą o zredukowanej płycie (2). Podczas zdejmowania protezy z podłoża między powierzchnią zęba a ramionami klamry wytwarzane jest tarcie, które przeciwstawia się siłom ściągającym protezę (8). Często jednak usytuowanie braków zębowych umożliwia jedynie umocowanie klamer w strefie estetycznej, co nie jest akceptowane przez pacjenta. Tak było w opisanym przypadku. U takich pacjentów alternatywą dla stałych uzupełnień protetycznych jest wykonanie pracy z precyzyjnymi elementami retencyjnymi, np. zasuwami (3, 4). Eliminują one metalowe części widoczne na zębach przednich, powodując dobrą estetykę pracy protetycznej (6).

Zasada działania zasuw opiera się na istnieniu matrycy i patrycy. Matryca zewnątrzkoronowego precyzyjnego elementu retencyjnego znajduje się w płycieprotezy, natomiast patryca poza koroną zęba filarowego. Pozwala to na przenoszenie sił na obszary bezzębnych wyrostków zębodołowych, dzięki czemu następuje mniejsze obciążenie zębów oporowych, a tym samym ich mniejsze wychylenie (5).

Utrzymanie protezy na podłożu możliwe jest dzięki występowaniu sił tarcia między matrycą a patrycą. Matryce wykonane są z tworzyw sztucznych i charakteryzują się różnymi modułami sprężystości. Mogą być ulokowane bezpośrednio w tworzywie protezy lub w metalowej obudowie. Dla zachowania satysfakcjonującej retencji protezy wysokość zasuwy nie powinna być mniejsza niż 3,5 mm (7).

Poszczególne części precyzyjnych elementów retencyjnych są ściśle do siebie dopasowane, a tor wprowadzania protezy jest torem równoległym do długich osi zębów filarowych. W przypadku konieczności wymiany matrycy, ich s...