Przedimplantacyjna ocena stanu zdrowia chorych z zaburzeniami układu krzepnięcia na podstawie badan laboratoryjnych

W diagnostyce wielu zaburzeń hemostazy pomocne może się okazać oznaczanie poszczególnych składników tego układu, zarówno aktywatorów, jak i inhibitorów. Możliwe jest oznaczanie aktywności czynników krzepnięcia, białek antykoagulacyjnych, tj. antytrombiny, białka C, białka S, a także plazminogenu, tkankowego aktywatora plazminogenu, inhibitorów tkankowego aktywatora plazminogenu typu 1 lub 2 i innych (9, 10, 11). Testy te przeprowadza się, stosując metody chromogenne lub immunoenzymatyczne. W przypadku choroby von Willebranda wiele informacji mogą dostarczyć ilościowy pomiar czynnika von Willebranda (vWF) oraz oznaczanie jego aktywności. Do badan specjalistycznych należy również zaliczyć rozdział elektroforetyczny multimerów vWF, którego dokładna analiza pozwala na rozróżnienie podtypów choroby (7).

W ostatnim etapie diagnostyki wrodzonych zaburzeń układu krzepnięcia i fibrynolizy przeprowadza się testy genetyczne dla potwierdzenia mutacji odpowiadającej za schorzenie. Celem ich wykonania jest również potwierdzenie nosicielstwa zmutowanego genu, szczególnie w przypadkach hemofilii (3, 7).

Nie wszystkie testy laboratoryjne, które maja zastosowanie w diagnostyce zaburzeń układu hemostazy w okresie okołoimplantacyjnym, zostały przez autorów zaprezentowane. Ich omówienie wykracza poza ramy tego artykułu.

Podsumowanie

Przed zabiegiem wszczepienia implantu niezwykle istotna jest szczegółowa analiza uzyskanych wyników badań laboratoryjnych z zakresu hemostazy wspólnie przez doświadczonego diagnostę laboratoryjnego oraz lekarza implantologa. Pozwoli to odpowiednio przygotować pacjenta do trudnego i precyzyjnego zabiegu implantacji. Zmniejszenie, a niekiedy nawet całkowite wyeliminowanie niepożądanych skutków ubocznych lub powik...