Przegląd szyn okluzyjnych oraz deprogramatorów przednich stosowanych w leczeniu dysfunkcji układu ruchowego narządu żucia

Szyna Michigan

Jest najbardziej popularną szyną okluzyjną. Klasyfikowana jest jako szyna stabilizacyjna, jednak dzięki swoim właściwościom wykazuje także bardzo dobre działanie relaksacyjne. Znajduje zastosowanie w leczeniu bólu mięśni żucia, karku, szyi, pozwala eliminować lub zredukować zaburzenia w topografii struktur anatomicznych SSŻ i towarzyszących im objawów akustycznych. Może być także stosowana w toku leczenia protetycznego, chirurgicznego czy ortodontycznego (16, 18, 31).

Wykonywana jest na górny łuk zębowy, ponieważ zapewnia to bardziej stabilną pozycję żuchwy w zwarciu. Dzięki kontaktowi zębów dolnych ze stabilną szyną na łuku górnym możemy uzyskać korzystne dla leczenia kontakty centryczne oraz ekscentryczne (fot. 2-3). W przypadku szyny wykonanej na łuk dolny w związku z zachodzeniem zębów uzyskanie optymalnych kontaktów w zwarciu ekscentrycznym jest trudniejsze. Wg Ramfjorda i Asha skuteczność leczenia jest wyższa w przypadku szyn zakładanych na górny łuk (16, 31).

Szyna ta obejmuje cały łuk zębowy z wyłączeniem zębów mądrości. Jej grubość powinna wynosić ok. 2 mm i zawierać się w zakresie szpary spoczynkowej, jednocześnie zapewniając odpowiedni stopień rozciągnięcia mięśni. Powinno się unikać powstawania nierówności mogących stanowić przeszkodę zgryzową. W zwarciu centrycznym zęby powinny kontaktować na całej długości łuku. Żuchwa powinna mieć w tym momencie tzw. swobodę w centrum, czyli możliwość wykonywania swobodnych ruchów ślizgowych na polu okluzyjnym o wymiarze ok. 1-2 mm (16, 18, 31).

Badania Kostrzewy-Janickiej i wsp. jednoznacznie określają istotność precyzyjnego określenia wysokości zwarcia dla skuteczności terapii i jest ona indywidualna dla każdego pacjenta. Potwierdza także istotne zmniejs...