Czy z łatwego przypadku endodontycznego można zrobić trudny? Sytuacja kliniczna

Można również dokonać podziału ze względu na czas, który upłynął od wytworzenia perforacji: perforacje świeże, które leczymy od razu po powstaniu lub w jak najkrótszym czasie od incydentu, oraz perforacje stare, powstałe dawno oraz zakażone bakteryjnie. Pod kątem etiologicznym powikłanie to można zróżnicować na jatrogenne – powstałe w wyniku leczenia kanałowego, oraz patologiczne, wynikające z procesów resorpcyjnych. Jednym z istotnych kryteriów różnicowania perforacji jest ich wielkość: małe,gdy średnica jest mniejsza niż narzędzie ISO 20, oraz duże, gdy średnica jest większa (3).

Solidnie wykonana diagnostyka przedendodotyczna znacznie zwiększa szansę na powodzenie prowadzonego leczenia. W przypadku podejrzenia perforacji wskazane jest wykonanie badania CBCT (tomografia wiązki stożkowej), w celu jej wykluczenia/potwierdzenia oraz dobrania odpowiednych metod leczenia, aby zminimalizować ryzyko dalszych powikłań dla pacjenta. Charakteryzuje się ono większą dokładnością niż klasyczne badanie RTG oraz umożliwia ocenę trójwymiarową w trzech płaszczyznach: osiowej, czołowej i strzałkowej (4).

W przypadku perforacji jatrogennej części koronowej i środkowej części kanału staje się trudne odnalezienie właściwego wejścia do kanału. Pomocne w tej sytuacji będą powiększenie (lupy, mikroskop) oraz szereg narzędzi, takich jak różyczki Munce, ułatwiające, z uwagi na swoją budowę, lokalizację oraz znalezienie kanału. Pomocne będą również zestawy ultradźwięków jak Start-X, dzięki którym uzyskujemy wysoką precyzyjność oraz pomoc w dostępie i lokalizacji kanałów (5).

Obecnie najczęściej do zamykania perforacji wybierane są biomateriały takie jak: MTA – Mineral Trioxide Aggregate oraz BioDentine (Septodont, Saint-Maur-des-Fossés, Francja) (6).