Leczenie implantoprotetyczne w odcinku przednim – opis przypadku

Wysokie wymagania współczesnego pacjenta należy skonfrontować z technicznymi możliwościami terapii, gdyż, o ile obecnie istnieje możliwość uzupełnienia nawet rozległych braków podłoża kostnego, to jednak często procedura jest na tyle skomplikowana i długotrwała, a rokowanie często pozostaje niepewne, że podważany jest sens takiej terapii (1). Alternatywą w tych przypadkach pozostaje tzw. protetyka konwencjonalna, której roli w obecnym tempie rozwoju implantologii nie należy jednak umniejszać. Wskazaniami do stosowania implantów stomatologicznych są przypadki, kiedy taka terapia w sposób zdecydowany podniesie jakość życia pacjenta, pozwoli zastosować bardziej komfortowe rozwiązania (które bez wsparcia implantoprotetycznego nie są możliwe) oraz uchronić pacjenta przez uciążliwymi i destrukcyjnymi zabiegami przygotowawczymi, np. szlifowanie zdrowych filarów zębowych (2). Należy wspomnieć, że stopień utraty twardych tkanek zębowych podczas preparacji pod filary protetyczne może sięgać nawet 60%.

Rehabilitacji braków zębowych w odcinku przednim stawianych jest wiele dodatkowych wymagań. Jednym z czynników wpływających na docelowy efekt leczenia jest aspekt estetyczny, drugim – funkcjonalny. Z biomechanicznego punktu widzenia uzębienie w odcinku przednim poddawane jest działaniu sił o innych niż uzębienie boczne kierunkach działania. O ile na zęby przedtrzonowe i trzonowe działają siły okluzyjne głównie o kierunku pionowym, to zęby przednie w większości przypadków poddawane są przeciążeniom poziomym i skośnym. Siły o takich kierunkach są mniej korzystne nie tylko dla naturalnego uzębienia, ale także dla wszczepów śródkostnych (3). Nasilony zanik tkanki kostnej od strony przedsionkowej wymusza dopodniebienną preparację łoża wszczepu. Z kolei z uwagi na estetyczne wymogi podparcia tkanek miękkich konieczne staje się zastosowanie łączników kątowych, które dodatkowo zmieniają i tak już nieosiow...