Nadziąślak zlokalizowany w okolicy zęba 14 u 12-letniej dziewczynki

Janas (1) podkreśla zalety radykalnego zabiegu chirurgicznego z zachowaniem lub ekstrakcją sąsiadujących z nią zębów. Według autorki wycięcie nadziąślaków u podstawy powinno być uzupełnione usunięciem powierzchownej warstwy blaszki kostnej oraz koagulacją brzegów rany. Ważne jest, aby zabieg wycięcia objął okostną oraz sąsiadujące powierzchnie zębów, które powinny być staranie wygładzone w celu usunięcia źródła drażnienia.

Borgiel i wsp. (11) proponują usunięcie zębów sąsiadujących z nadziąślakami tylko gdy przestrzeń ozębnowa jest wyraźnie penetrowana przez rozrastającą się masę guza lub zęby bezmiazgowe nie kwalifikują się do leczenia zachowawczo-endodontycznego, przy czym należy szczególnie rozważyć decyzję o usunięciu zęba w przednim odcinku szczęki i żuchwy.

Jak podają Droździk i wsp. (4), powtórną reoperację należy wykonać z odpreparowaniem płata śluzówkowo- okostnowego, aby pod kontrolą wzroku starannie opracować powierzchnie zębów, a także kość wyrostka zębodołowego.

W leczeniu nadziąślaka wymienia się także: technikę laserową, leczenie elektrochirurgiczne, krioterapię, elektrokoagulację, termokoagulację mikrofalową (3, 8, 9, 10).

Grzesiak-Janas i wsp. (9, 12) podkreślają wykorzystanie w leczeniu nadziąślaków noża laserowego. Autorzy są zdania, że zabiegi są bezkrwawe, krótkotrwałe, nie ma konieczności zakładania szwów, gdyż rany goją się przez ziarninowanie. Na podstawie uzyskanych wieloletnich obserwacji nie stwierdzono nawrotów choroby po zastosowanej terapii, co ma duże znaczenie kliniczne i ekonomiczne.

Sprawdź wszystkie produkty stomatologiczne dostępne w naszym