Wybrane materiały alloplastyczne w regeneracji ubytków kostnych: hydroksyapatyt i siarczan wapnia – przegląd piśmiennictwa

Zastosowanie materiałów alloplastycznych

Materiały alloplastyczne są stosowane w stomatologii od lat osiemdziesiątych XX wieku i są stale udoskonalane. W tej grupie wyróżniamy: fosforany trójwapniowe (Ceros, Cerasorb), bioceramikę hydroksyapatytową. (HA Biocer, HT Biocer, Osteograf/D, Osprogel, Straumann Bone Ceramic, NanoBone, BoneMedik S), siarczan wapnia (Surgi plaster, BoneGen), biologicznie aktywne szkła (BioGran, Perioglass), polimery sztucznej kości (HTR), a także: porowatą ceramikę korundową, szkło wodne, silikon, tlenek cyrkonu i tlenek aluminium. Mogą być pochodzenia naturalnego (algi, korale) lub być wytwarzane syntetycznie (2-7). Materiały syntetyczne mają wiele zalet: są biokompatybilne (dobrze tolerowane biologicznie) oraz nie wzbudzają kontrowersji etycznych i religijnych, a także całkowicie eliminują przenoszenie chorób zakaźnych (5, 8). Materiały alloplastyczne wpływają na wypełnienie ubytku przyzębia tkanką kostną, lecz nie zawsze wpływają na przyrost przyczepu łącznotkankowego (9). W celu polepszenia ich właściwości podejmowane są próby łączenia ich z innymi materiałami lub lekami. Materiały kościozastępcze znalazły szerokie zastosowanie do leczenia kieszonek kostnych, otwartych furkacji II stopnia w zębach trzonowych żuchwy, ubytków w obrębie wyrostka zębodołowego: dużych poekstrakcyjnych ubytków kości, ubytków kości po cystectomii i po resekcji szczytów korzeni, a także przy podnoszeniu dna zatoki szczękowej czy regeneracji kości w przypadku periimplantitis.

Syntetyczny hydroksyapatyt został zaakceptowany w stomatologii w latach osiemdziesiątych ubiegłego stulecia (10). Przez wiele lat był przedmiotem badań naukowych. Potwierdzono jego przydatność jako materiału wykorzystywanego w sterowanej regeneracji kości. Hydroksyapatyt (HA) jest głównym nieorganicznym składnikiem kości. Chemicznie HA jest uwodnio...