Reinkluzja zębów mlecznych – analiza przypadków

Diagnostyka

Rozpoznanie zachodzącej reinkluzji jest możliwe, gdy korona zęba jest obniżona o co najmniej 1 mm lub więcej w stosunku do płaszczyzny zgryzowej (3). Klinicznie obserwowane jest również obniżenie powierzchni sąsiadujących zębów stałych w wyniku pociągania przez więzadła międzyzębowe. Siły te również prowadzą do nachylenia się koron sąsiednich zębów w stronę zęba reinkludowanego. Im większy stopień reinkluzji, tym obserwowane jest większe przechylenie całych zębów stałych (10, 11).

Sprawdź inne artykuły z kategorii PEDODONCJA.

Badanie kliniczne wykazuje zmniejszoną ruchomość zęba w sytuacji, gdy ankylozą objęte jest powyżej 10% powierzchni zęba. Ponadto stwierdza się charakterystyczny odgłos opukowy zęba w reinkluzji, który występuje, gdy ponad 50% powierzchni zęba jest objęte ankylozą. Klinicznie obserwowane są również zahamowanie rozwoju wyrostka zębodołowego oraz brak fizjologicznego przemieszczenia zęba, które dotyczy zęba zagłębionego (7). W ustaleniu właściwego rozpoznania pomocna jest diagnostyka radiologiczna. W przypadku podejrzenia opisywanej patologii jest wręcz badaniem obligatoryjnym. Badanie radiologiczne umożliwia różnicowanie zębów reinkludowanych z zębami częściowo zatrzymanymi. Na radiogramie widoczne są obraz obliteracji szpary ozębnej związany z ankylozą oraz częściowa lub całkowita obliteracja wewnętrznych jam zęba. Blaszka zbita zębodołu przyjmuje nieregularne obrysy z widocznymi ogniskami zagęszczenia kości w sąsiedztwie korzenia zęba zanurzonego, tzw...