Możliwości rekonstrukcji utraconych zębów przy pomocy mostów protetycznych

Most możemy zastosować, jeżeli jego przewidywalna wydolność czynnościowa wynosi minimum 6-8 lat (odnosi się to do żywotności zębów filarowych oraz stanu dziąsła wokół filarów, które z czasem ulega retrakcji). Średni czas przetrwania mostów jest określany na 11-20 lat (2) (wg Dejak ponad 15 lat – 74-79%, ponad 20 lat – 66%).

Podczas planowania i projektowania konstrukcji mostu należy zwrócić uwagę na następujące aspekty:

• liczbę filarów;
• rozmieszczenie filarów (optymalny przebieg przęseł w linii prostej);
• umocowanie filarów w zębodołach (przeciwwskazany III st. rozchwiania wg Kantorowicza) i przyzębiu (bez stanu zapalnego);
• równoległość długich osi zębów filarowych (kąt utworzony przez długie osie filarów nie powinien przekraczać 25-30 stopni (2) – zachowanie żywej miazgi i pionowe obciążenie);
• stan miazgi zębów filarowych (najlepiej żywa);
• anatomię filarów:
  • proporcja korony klinicznej do korzenia optymalna 2:3, minimalna 1:1 (1),
  • proporcja wysokości korony klinicznej do jej szerokości minimum 1,5:1 (aby uzyskać wystarczającą siłę tarcia (2), ma to mniejsze znaczenie przy cementowaniu adhezyjnym),
  • konfiguracja korzeni (korzystne cechy: przekrój owalny – zwiększony wymiar przedsionkowo-językowy w stosunku do mezjalno-dystalnego, korzenie szeroko rozstawione),
  • powierzchnia ozębnej:
    • prawo Ante: całkowita powierzchnia podparcia ozębnowego zębów filarowych powinna być równa lub większa od hipotetycznej powierzchni ozębnowej zębów podlegających uzupełnieniu (1),
    • najlepsze filary: kieł i pierwszy trzonowiec w szczęce oraz pierwszy i drugi trzonowiec żuchwy,
    • najsłabsze filary: siekacz boczny szczęki i siekacz przyśrodkowy w żuchwie,
    • należy brać również pod uwagę statykę i obciążenia zębów, w związku z tym są sytuacje, gdy musimy włączyć więce...