Rozszczep podniebienia – porównanie badania pantomograficznego i tomografii komputerowej wiązki stożkowej

Badanie tomografii komputerowej wiązki stożkowej

Badanie tomografii komputerowej wiązki stożkowej (ang. cone beam computed tomography – CBCT) jest coraz częściej stosowanym narzędziem w chirurgii stomatologicznej i szczękowo-twarzowej. Do jego zalet należą: coraz lepsza dostępność, wyższa rozdzielczość przestrzenna, mniejsze lub podobne nasilenie artefaktów wywoływanych elementami metalowymi, niższy koszt oraz mniejsza dawka promieniowania jonizującego w porównaniu do badania wielorzędowej tomografii komputerowej (ang. multidetector computed tomography – MDCT). Główną wadą badania jest ograniczona możliwość oceny tkanek miękkich. Ponadto w badaniu CBCT nie można analizować densyjności struktur wg skali Hounsfielda. Wykorzystywane są przekroje od 0,12 do 6 mm. Przeprowadzanie badań tomografii komputerowej i CBCT ma duże znaczenie w przypadku przygotowywania pacjenta do zabiegów rekonstrukcji metodą SABG. MDCT i CBCT są wykonywane przedzabiegowo w celu zaplanowania leczenia oraz po zabiegu, by ocenić wgajanie się wszczepu (ryc. 5-6). Badania analizuje się w płaszczyźnie poprzecznej, czołowej, strzałkowej oraz wykonuje się rekonstrukcje pseudotrójwymiarowe. Badanie CBCT powinno być wykonane około 9. roku życia. Ocenia się: położenie kłów, stopień rozwoju korzeni, ilość kości w okolicy rozszczepu, obecność przetok ustno-nosowych, nieprawidłowości w drogach oddechowych czy niewydolności trąbki słuchowej. Przetoki ustno-nosowe ocenia się w płaszczyźnie czołowej i strzałkowej. Przetoki są widoczne jako ubytki kości (4, 13). W badaniu CBCT analizuje się także wielkość defektu kostnego, a tym samym wielkość kości, jaką należy odbudować przeszczepem. Odpowiedni czas przeszczepu kości do wyrostka zębodołowego szczęki zapewni prawidłowe wyrzynanie się stałego kła. Dokładna analiza wpływa na planowanie zabiegu, wzrost jego precyzyjności oraz przewidywal...