Rozwój dentystyki na ziemiach polskich na przestrzeni wieków. Wkład Polski od średniowiecza do połowy XX wieku – przegląd piśmiennictwa

Na uwagę zasługuje dzieło Jana Jonsona z Szamotuł z 1644 roku Idea Universae Medicinae Practicae, zawierające kilka rozdziałów poświęconych chorobom zębów, błony śluzowej jamy ustnej oraz przykremu zapachowi z ust.

Sprawdź inne artykuły z kategorii INNE.

Marcin Siennik urodzony w pierwszej poł. XVI w. również wydał swój zielnik (zmarł w 1588 roku). W 1568 roku wydano w Krakowie Herbarz, to jest ziół tutecznych, postronnych i zamorskich opisanie, co za moc mają, a jako ich używać tak ku przestrzeżeniu zdrowia ludzkiego, jako ku uzdrowieniu rozmaitych chorób, teraz nowo wedle herbarzów dzisiejszego wieku i innych zacnych medyków poprawiony. Zawiera on rozdział poświęcony zębolecznictwu.

Marcin z Urzędowa (1500-1573) opublikował Herbarz polski, to jest o przyrodzeniu ziół i drzew rozmaitych, wydany po raz pierwszy w 1543 roku, z rozdziałem poświęconym zębolecznictwu i lekom do tego celu stworzonym. W 1522 roku wydał pierwszy polski poradnik medyczny, w którym zawarł m.in. wskazania dotyczące leczenia chorób zębów i jamy ustnej (Conservatio sanitatis).

Wojciech Oczko (1537-1599) w Przymiocie opisuje przebieg kiły i zmiany z nią związane w ustach oraz ich leczenie.

Wiek XVIII na ziemiach polskich przyniósł wiele prac i doniesień na ten temat. Oto przykłady:

1. W 1716 r. Jan Antoni Słowakowicz opisał chorobę o nazwie szkorbut.
2. W 1724 r. w Lublinie wydano pracę Skarb Drogi autorstwa doktora medycy...