Środki płuczące stosowane w trakcie leczenia endodontycznego – przegląd piśmiennictwa

Chlorheksydyna

Chlorheksydyna (CHX) jest związkiem chemicznym (1,6-dwu(4-chloro-fenylo- -dwuguanido)-heksan) o wzorze sumarycznym C22H30Cl2N10. Wykazuje silne właściwości bakteriostatyczne, bakteriobójcze oraz wirusobójcze. Za sprawą oddziaływania elektrostatycznego na błonę komórkową bakterii doprowadza do zaburzeń równowagi osmotycznej i w konsekwencji do unicestwienia mikroorganizmów. Dodatkowo, wiążąc się z hydroksyapatytem i tkankami miękkimi, zmienia ich pole magnetyczne, co uniemożliwia adhezję bakterii do ich powierzchni. Roztwór o stężeniu 2% stosowany w endodoncji skutecznie zwalcza zarówno E. faecalis, jak i Candida albicans, odpowiedzialne za ewentualne niepowodzenia ponownego leczenia endodontycznego. Cechami charakterystycznymi chlorheksydyny są stopniowe jej uwalnianie i przedłużone działanie antybakteryjne. Nie rozpuszcza resztek organicznych i nie wykazuje zdolności do neutralizacji toksyn bakteryjnych, a w kontakcie z żywą tkanką sama szybko ulega neutralizacji, zatem nie powinna być stosowana alternatywnie do podchlorynu sodu.

W przypadku pozostawienia podchlorynu sodu w kanale i wprowadzenia chlorheksydyny zachodzi reakcja kwasowo- zasadowa z powstaniem neutralnej i nierozpuszczalnej substancji o barwie brunatnej. Powstały osad jest bardzo trudny do usunięcia i może przebarwiać zębinę korzeniową. Wytrącony precypitat zawiera parachloranilinę (PCA), która jest związkiem silnie toksycznym, karcinogennym i prowadzi do powstania methemoglobiny. Dlatego należy pamiętać o dokładnym wypłukaniu podchlorynu sodu alkoholem lub roztworem EDTA przed wprowadzeniem do kanału chlorheksydyny (1, 2, 5, 6, 8).

Nadtlenek mocznika

Jest to związek z grupy silnie utleniających, a dzięki wydzielaniu tlenu działa...