Metody obrazowania w sterowanej regeneracji kości: à propos dwóch przypadków

Sterowana regeneracja tkanek w szczęce

W odcinku przednim przed zabiegiem augmentacji oce­nia się utratę wymiaru pionowego kości oraz ilość tkanek miękkich do zamknięcia rany i ilość przestrzeni między­zgryzowej (3). Frontowy odcinek szczęki zanika fizjolo­gicznie od strony wargowej, co niekorzystnie wpływa na estetykę twarzy pacjenta. W celu rekonstrukcji stosuje się metodę onlay (odbudowa w zakresie pionowym), warstwową (rekonstrukcja w zakresie poziomym) czy siodełkową (łączy poprzednie metody) (5). W odcinku bocznym szczęki występują duże obciążenia zgryzowe. Przy niewielkich zanikach pionowych w części skrzydło­wej szczęki oraz zbyt małej ilości kości stosuje się metodę inlay (wszczep z materiałów kościotwórczych umieszcza­ny pomiędzy ścianami kości zbitej). W przypadku zaniku kostnego większego niż 5 mm z równoczesnym powięk­szeniem zatoki szczękowej należy podnieść dno zatoki szczękowej dwuetapowo (sinus-lift dwuczasowy) (6). W przypadku powiększonej zatoki i pozostałości znacz­nej warstwy tkanki kostnej wykonuje się podniesienia dna zatoki szczękowej jednoczasowo lub plastykę dna zatoki szczękowej (3).

Przeciwwskazania

Kryteriami wykluczającymi wszczepianie implantów i au­gmentację kości są: ciężkie choroby psychiczne, niewy­równana cukrzyca, choroby krwi i układu krwiotwórcze­go, brak lub niedostateczna higiena jamy ustnej, niektóre atrofie tkanki kostnej oraz wiek. Niektóre z powyższych przeciwwskazań są względne. Zaliczamy do nich wiek pacjenta – światowa organizacja zrzeszająca lekarzy im­plantologów (International Team for Implantology ITI) nie zaleca wykonywania zabiegów u osób, u których nie zakończył się rozwój kostny ze względu na wyższe ryzyko powikłań, słabsze i krótsze utrzymanie implantu, a także cukrzycę, złą higie...