Estetyka twarzy jako jeden z celów leczenia protetycznego

Funkcjonalność

Wyróżnia się dwie kategorie funkcjonalności: fonetyka i okluzja.

Niezakłóconą fonetykę można zweryfikować dzięki głoskom m, s, f. Pozycja mięśniowa żuchwy podczas artykulacji m wyznacza ilość przestrzeni w okolicy siecznej oraz stanowi potwierdzenie, że szpara spoczynkowa została ponownie utworzona po powiększeniu pionowego wymiaru okluzji. Głoska f określa kąt nachylenia zębów siecznych szczęki w płaszczyźnie strzałkowej. W prawidłowych relacjach powierzchnia wargowa zębów siecznych szczęki dotyka błony śluzowej, a nie części skórnej wargi dolnej. Głoska s wyznacza pionowy wymiar mowy, należy zachować 1 mm odstęp pomiędzy górnymi i dolnymi zębami siecznymi, aby uniknąć seplenienia.

Okluzja natomiast to bardziej złożony temat, często nierozumiany przez wielu lekarzy. Większości niepowodzeń w leczeniu protetycznym można by uniknąć, gdyby należytą uwagę poświęcono okluzji. W celu dokładnego zgłębienia tej wiedzy należy doskonale rozumieć jej pojęcia. Okluzja centralna, relacja centralna, kontakty i interferencje po stronie balansującej i pracującej, boczne ruchy żuchwy, prowadzenie przednie oraz pionowy wymiar okluzji to materiał, który należy dokładnie przestudiować, aby móc spokojnie przejść do kolejnego etapu leczenia protetycznego.

Estetyka

Punktem wyjścia jest poznanie pragnień i wyobrażeń pacjenta. Zazwyczaj wizerunek pacjenta jest podyktowany trendami lub modą medialną, zatem czynnikami subiektywnymi i zmieniającymi się. Jedyną obiektywną metodą analizy estetyki jest metoda matematyczna. Wyróżniamy cztery stomatologiczne składowe: twarzową, twarzowo-zębową, zębową, dziąsłową.

...